Over ongeveer 3 weken is het zo ver. Ik mag op intake bij Human Concern. Als ze mij willen helpen, zal ik binnen een maand al beginnen met de behandeling.
Nu komt de perfectionist weer in mij naar boven en zo wordt het langzaam weer drukker in mijn hoofd. Ik wil dit namelijk echt een kans geven en mijn best doen. Het leven moet anders kunnen dan, hoe ik het nu doe. Ook al vind ik het doodeng, omdat ik weet dat ik dingen moet loslaten, die ik al 13 jaar lang doe.
Nu het steeds dichterbij komt, ga ik ook weer meer twijfelen. Is het nu wel erg genoeg? Als of de perfecte eetstoornis patiënt bestaat…..!
Mijn bingen en braken momenten zijn er niet tot nauwelijks. Voor mijn gevoel staat mijn leven even op pauze door corona. Daarom denk ik ook, dat het zeker weer terug gaat komen als, alles weer normaal gaat worden. Alleen om die oude gevoelens en gedachten weer terug te krijgen, voor de behandeling is moeilijk.
Al weken probeer ik mij voor te bereiden, op weer normaal leven. Ben op zoek naar echt werk en hoe ik gezond en gelukkig kan worden. Per week schrijf ik met gemak 10 blaadjes vol, met regels, checklisten en planningen over hoe ik dat moet bereiken. Uiteraard is eten en bewegen een groot onderdeel er van. Elke week is er weer een nieuwe versie, of bedenk ik een andere manier om het te formuleren. Ik ben altijd maar op zoek naar die perfectie.
En dan schrijf ik het niet zomaar op, dat probeer ik zo netjes en logisch mogelijk te doen. Als het dan halverwege niet lukt, wordt dat de kladversie en maak ik aan het eind een officiële mooie. Liefst nog met een kleurtje voor de kopjes, zodat het overzichtelijk is. Dit allemaal met de mooiste en lekkerste schrijvende pen. En ow wee als er ergens een hoekje is omgevouwen of spelfout in zit!
De intake wil ik ook graag perfect doen. Ik wil niet iets belangrijks vergeten te zeggen. Zeker omdat mijn gedachten nu even ‘tijdelijk’ een soort van anders zijn dan voorheen. Gelukkig heb ik ruim 7 jaar aan documentatie en videomateriaal van mijzelf. Ik ben al druk bezig, om alle belangrijke punten (in chronologische volgorde natuurlijk) op te schrijven.
Het geeft ook rust in mijn hoofd. Ik zie niet wat daar mis mee kan zijn. Oke, soms word ik wel eens gek van mijzelf. Alleen merk ik gewoon, hoeveel beter mijn humeur wordt, als ik overzicht en controle over alles heb, dan is het in mijn ogen perfect.
Ik hoop dat, ze bij HC door deze ‘’eetstoornis pauze’’ heen kunnen zien. Ook hoop ik dat er iemand is, die echt door mij heen kan prikken, die ziet en voelt wat ik niet (durf) te zeggen. Heel af en toe, krijg ik dan ook een zenuwachtige kriebel. Dat ik er zin in heb, benieuwd of het mij echt gaat helpen na al die jaren. Alleen weet ik niet hoe het leven is zonder al dit, dus kan mij het echt totaal niet voorstellen.