Het was weer even stil van mijn kant. Ik was de blog alleen niet vergeten hoor! Gewoon druk met werk en het wennen aan deze nieuwe weekindeling ivm sociale contacten.
Ik zal jullie even bijpraten.
Ben inmiddels alweer een maandje aan het werk. Ow wat een heerlijk gevoel, dat je echt onderdeel bent van het bedrijf, je er in wordt meegenomen. Ik heb voorheen altijd baantjes/werk gehad, waarbij ik bijna een nummertje was. Was ik er een dag niet, dan kon iemand mijn werk zo over nemen. Nu ben ik bijna onmisbaar als ik er een dag niet ben.
Ook een heel vreemd gevoel om betaald te krijgen voor iets wat ik ga doe en leuk vind en ook echt kan. Ik heb er voor gestudeerd natuurlijk. Maar ik kan dit gewoon, het is niet iets compleet nieuws wat ik moet leren. Ik ga dan ook elke keer met veel plezier naar mijn werk, het voelt niet zwaar als een verplichting. Heerlijk!!
Wat ik heel fijn vind, is dat de lunch door het bedrijf wordt geregeld. Werken niet veel mensen, dus dan kan het prima. Er wordt gewoon brood en beleg gehaald en de lunch is gezamenlijk.
De eerste lunch was wel even een paniek momentje. Door een kleine rondleiding schoof ik wat later aan. Alleen was het brood daarom wel op (ze doen het nog maar net, dus het is nog zoeken met de hoeveelheid).
Ik liep wat paniekerig zoekende naar iets wat ik dan kon eten, maar mijn hoofd sloeg weer op slot.
‘Geen brood! Wat moet ik nu eten!? Ik kan niet niets eten, ik wil mij niet zo laten kennen. Dan moet ik het meteen uitleggen de eerste dag.’
Het liefst wou ik weg lopen, dan maar geen lunch prima, red me wel dan. Ben toch maar eerst gaan zitten. Een collega die bij mijn sollicitatie zat wist van mijn eetstoornis omdat het ter sprake kwam door mijn afstudeer project. De collega schoof een doosje volkoren noten crackers naar mij toe. Uiteindelijk heb ik wat crackers met pindakaas gegeten. Was best trots op mijzelf dat ik had doorgezet.
Alles ging tot nu toe zo goed de eerste dag. Normaal verpest ik het altijd met iets dom zeggen, iets verkeerds zeggen, te laat komen ect. Zo gek dat het ineens nu allemaal niet gebeurt.
Verder vind ik het nog wel moeilijk om genoeg te eten. Normaal was ik altijd thuis en dan is er altijd eten te pakken. Op het werk is het wat ik mee neem. Dat is altijd een appel en een pak vullende koekjes. Alleen vergeet ik ze alsnog op te eten. Waardoor ik in de 2de week op de terugweg zo wat van mijn fiets viel van de honger/geen energie. Gelukkig kom ik langs een supermarkt, heb daar een croissantje gekocht.
Inmiddels prop ik 3 broodjes bij de lunch naar binnen. Omdat ik nog steeds wel eens vergeet mijn tussendoortjes te eten. Maar 3 is beter dan 2, zo heb ik het van te voren al een beetje getackeld dacht ik.
Het volgende wat nu nog bij mij speelt is, kleding. Voorheen was het thuiswerken, niemand die zag wat ik aan had. Nu kan ik eindelijk weer leuke dingen aantrekken en mijn best doen elke dag. Alleen de meeste kledingstukken die daar bij passen, zijn ruim 2 tot 3 jaar oud. Toen was ik wel een stukje zwaarder. Dus geen enkel kledingstuk zit nog netjes zoals ze horen.
Heb soms het gevoel dat ik een kind ben met kleding aan wat op de groei gekocht is. Mijn t-shirt die ik altijd graag draag lijkt bijna meer op een jurk.
En nu denk je, leuk shoppen voor nieuwe kleding!
Ja dat dacht ik dus eerst ook, totdat ik in het pashokje stond en de broek zowat van mijn kond af zakt en de shirts nog steeds lijken op te grote kinderkleding. Zelfs online kleding bestellen is niet veel beter. Heb in een maand tijd wel 8 pakketjes binnen gekregen met meerdere dingen. Heb uiteindelijk 1 item gehouden. Zucht…..
Door het hebben van 0 energie en kleding wat niet meer past, heb ik wel wat het licht gezien in de afgelopen 2 weken. Ik ben er lang blind voor geweest, vond de kleding altijd wel goed staan en energie had ik ook wel genoeg. Alleen als ik dan de laatste maand een paar keer op de bank in slaap val, of de volgende ochtend wakker word met de telefoon nog aan en 3% batterij over. Is dat toch wel een teken dat mijn lichaam niet veel meer heeft.
Nu heb ik dit weekend een 3 daags festival, waar ik echt al een paar jaar na uit kijk (afgelast door covid). Als ik het weekend probeer in te beelden, samen met hoe het lichamelijk op het moment met mij gaat. Dan kan ik bijna wel janken, ik zie het dan helemaal voor mij, dat ik de zaterdag net zo goed naar huis kan gaan, omdat het lichaam echt op is.
Ik denk dat, naast mijn verjaardag feest. Dit weekend het meest intens gelukkige moment van het jaar gaat worden. Het is gewoon 3 dagen lang, alleen maar goede Drum and Bass muziek!
Ik zou het echt niet over mijn hart verkrijgen en heel erg boos zijn op mezelf, dat het voor mij snel is afgelopen omdat ik niet goed voor mezelf kan zorgen. Ik heb daarom een afspraak gemaakt met een goede vriend. Sinds vorige week vrijdag, stuur ik hem elke dag voor 7 uur een foto, van dat ik of bezig ben met avondeten maken, of een foto van het eten zelf. Op deze manier heb ik toch wat een stok achter de deur, dat ik ook echt avondeten eet.
Ik hoop zo dat het helpt. Dat ik nu weer iets van reserves heb opgebouwd en dat ik kan genieten van het festival. En niet na 1 drankje al stomdronken ben en klaar met de dag.
Tot nu toe is het elke dag gelukt. Al wel 2x met tegen zin, omdat ik echt geen trek had of lekker bezig was met iets. Als ik de weegschaal mag geloven ben ik ook een klein beetje aan gekomen. Voor nu probeer ik mij daar niet te druk om te maken, omdat het voor een goed doel is.
Alleen wat gebeurt er na het festival? Hoe kan ik dit volhouden?
