Een van de herstel doelen die ik had was, het kunnen drinken en genieten van calorierijke dranken. Mijn tenen krommen al bij de gedachten. Waarom zou je dat drinken, het heeft verder totaal geen toegevoegde waarde naar mijn idee. Ik eet het liever dan, dat ik het drink.
Toch ben ik half november gezwicht voor chocomel. Het past bij deze tijd en is toch best lekker. Oké vooruit, ik doe er wel een beetje Balisch Salted caramel in. Ik heb nog wel overwogen om te gaan voor de licht of 0% suiker variant. Alleen dacht ik als ik het dan doe, dan doe ik het ook met de echte chocomel en goed. Zo zal het misschien ook wel zijn met cola.
Vroeger dronk ik best veel cola, nu af en toe dat ik er echt zin in heb. Alleen wel de zero variant, die vind ik echt heerlijk. Ik vind de light versie, naar goedkope prikloze cola smaken en de echte echte cola, vind ik qua smaak lang zo lekker niet. Vind hem te zoet en als ik zoet drinken wil, neem ik wel ranja of Fanta.
Voorheen als ik een drankje bij de bar bestelde, dan kon ik niet even snel ‘cola bacardi’ roepen. Nee het werd dan, Bacardi met cola LIGHT!!! (Zero doen ze vaak niet aan in clubs en kroegen). Als de barman alles ging pakken, hield ik mijn ogen niet van zijn handen af. Oweé als hij toch de gewone cola ging pakken. Dit ging eigenlijk vrijwel altijd goed, maar gaf altijd wel even een vervelend en naar gevoel als er dan besteld moest worden.
Het grootste probleem zat hem dan, als iemand anders drankjes ging halen voor de groep. ‘Wat wil iedereen drinken?; Bier, bier, bier, bier, wijn, bier, bier…. Uhhhh cola Bacardi, het liefst wel met cola light, dus geen gewone, maar de LIGHT!!!! variant. Meer kon ik niet doen en was het hopen dat diegene het goed begrepen had en niet vergeet tijdens het bestellen.
Echt verschil proefde ik nooit, omdat de cola dan vaak uit een machine kwam en dan Pepsi was. Dat proeft ook zo vreemd. Ik kon mij er dan wel bij neerleggen en niet druk om maken of het nou wel of niet light was. Maar als ik de kans kreeg en ik kon de bar zien vanaf waar ik stond, bleef ik wel altijd kijken van af de afstand. Ag het dan weer een goed excuus om nog wat meer en wilder te dansen ;)
November was het eindelijk zover, het nieuwe seizoen van The Crown stond op Netflix. In dit seizoen konden we dan eindelijk prinses Diana zien. Ik kan mij nog wel herinneren dat er toen geruchten gingen dat zij een eetstoornis had.
Ik ken volgens mij bijna elke speelfilm en serie’s over eetstoornissen. Altijd zit er wel een kern van waarheid in, maar toch worden de essentiële onderdelen vaak wat onderbelicht. In aflevering 3 werd het voor het eerst in beeld gebracht.
Ik vind echt dat ze het heel goed hebben neergezet. Je zag duidelijk de trigger, waardoor ze ging bingen en braken. Het bleef ook niet bij één scène in de serie. Je zag de triggers steeds vaker, duidelijker en meer worden. Zo zag je ook duidelijk dat het bingen en braken meer werd.
De gevoelens die er aan vooraf gaan, werden heel goed in beeld gebracht. Zo ook de gevoelens die erbij komen kijken na de tijd en langere termijn.
Ik kan niets ander zeggen dat ik trots ben. Haha of is dat raar dat ik dat zeg? Met trots bedoel ik, dat er eindelijk iemand zich er goed in verdiept heeft. Of misschien was de scenarioschrijven wel iemand met eigen ervaring?
Ik zal dan mensen ook zeker aanraden om dat seizoen te kijken. Als ze graag willen weten, wat boulimia is. Beter en mooier uitgebeeld kan je het eigenlijk niet krijgen. Ik voelde gewoon met haar mee, zo echt voelde het.