Begin vorige week voelde ik mij goed. Ik had alles weer wat op orde en voor mijn gevoel de controle weer wat over mijn leven. Alleen dinsdag avond en nacht kwam een keerpunt. Ik wist dat ik een belangrijke beslissing moest maken woensdag, over de behandeling.
Ik heb afgelopen weken, zo lopen wikken en wegen. Met vrienden er over gepraat, ik kwam er alleen maar niet uit. Nu blijkt het ook nog dat ik niet nog in behandeling kan zijn bij de GGZ en ondertussen op de wachtlijst staan bij Human Concern. Dus de optie was, doorgaan of stoppen.
Ik heb het er nog een keer ook goed met mijn ouders er over gehad. Ze begrijpen de punten waar ik tegenaan loop. Alleen de keuze stoppen voelt als opgeven. Heb ik mijn best wel genoeg gedaan? Ligt het aan mij, dat ik denk dat het niet werkt? Gelukkig kwam ik een blog tegen op Proud2bme, over 10 problemen in therapie. Gezien mijn twee knelpunten bovenaan genoemd werden, gaf het mij meer zekerheid over de keuze.
Dus ik ga stoppen.
In de maand dat ik er gezeten heb, ben ik voor mijn gevoel niets opgeschoten. Ik zie mijn ES op het moment nog steeds niet als een probleem en ook de handelingen en gedachten die ik heb. Natuurlijk weet ik ergens wel dat het niet klopt, maar de behandelaar heeft mij ook nog niet op andere gedachte spoor kunnen zetten.
Waar ligt dat aan in mijn ogen? Ik denk zelf omdat mijn interesse in zelfkennis zo hoog is, dat ik op dat gebied heel sterk ben. Dan heb ik iemand nodig die daarin nog sterker is dan mij. Ook de behandelmethode werkte niet in mijn idee, er wordt alleen maar gekeken naar het kleine Boulimia A4tje. Mijn binge en braken zijn namelijk nagenoeg verdwenen. Ik had al wat duidelijk proberen te maken dat mijn ES een ander weg heeft gevonden. Al werd daar verder niet echt op ingegaan (zie Boulimia A4tje). Er wordt gewoon niet buiten de lijntjes gekeken. Het lijkt mij als ervaren behandelaar, dat je weet waar je op moet letten of het nou wel of niet op je papiertje staat. Als het belangrijk is voor de ES, dan kijk je daar toch ook na? En ik ga het niet zeggen, dat moet zij toch ook als geen ander weten?
De klik was er ook nog steeds niet, ik voelde mij niet op mijn gemak genoeg en veilig om alles te kunnen zeggen. Dit zit mijn herstel wel in de weg. Ik heb het elke keer aan gegeven, maar er werd niets mee gedaan. Je snapt zelf toch ook wel dat als je niet alles kan zeggen, de behandeling geen nut heeft?! Toch wouden ze door gaan….
Het enigste wat ik wijzer ben geworden is dat, een gecontroleerde eetstoornis ook bestaat. Alleen moet je dat willen? Ik kan het mij niet voorstellen, een leven zonder eetstoornis. Het is al zo lang een onderdeel van mijn leven. Natuurlijk hoop ik ook dat er een dag komt dat ik vrij ben, maar ik zie het nu zo.
Ik werk bij een bedrijf, daar ontmoete ik en leuke collega Mia. Kon goed met haar opschieten en ik vertrouwde haar. Na een paar jaar samenwerken veranderde de werksfeer. Er ontstonden worden wisselingen, die later eindigde in ruzies. Nu moet ik helaas nog steeds met haar samenwerken en is ze mijn frenemy. Ze is een vriendin, maar tegelijkertijd ook mijn vijand.
Ik heb nu twee opties;
Ik blijf er werken en zeg de vriendschap op, maar blijf wel collegiaal vriendelijk.
Ik neem ontslag en dan ben ik verlost van haar.
Alleen weet ik uit ervaring dat, daadwerkelijk ontslag nemen een hele moeilijke keuze is.
Haha, ik vond dit wel een grappige manier van uitleggen, dit is één van de weinige nuttige dingen die uit de behandeling is gekomen.
Comments