Bij mijn vrienden voel ik mij volledig op mijn gemak. Zij accepteren mij wie en hoe ik ben, met mijn ES rugzakje er bij. Het viel mij de laatste keer ook al op toen ik bij familie was, dat ik mij niet echt meer op mijn gemak voelde.
Het zou ook heel goed kunnen dat het komt door de corona crisis. Heb afgelopen zondag 1 kant van de familie weer gezien sinds 2 jaar. De dag verliep verder prima, alleen merkte ik wel dat het mij veel mentaal energie koste waardoor ik tegen 5 uur, behoorlijk overprikkeld was.
Daarbovenop kwam dat we met de hele familie een kook workshop kregen. Normaal zou ik het leuk vinden, lekker iets culinairs koken. We werden verdeeld in groepjes van 3. Ik koos voor het hoofdgerecht, kip met zoete aardappel (LOVE). Het toetje was een lava cake (NOG MEER LOVE).
De kok ging ieder groepje bij langs om tips te geven. Vanaf daar ging het mis bij mij. De rest was namelijk al druk bezig met voorbereiden. Iedereen liep door de ruimte, om ons heen en achter ons langs, allemaal pannen gekletter. Ik kon mij niet focussen op wat de kok vertelde. Ik heb maar voor het makkelijkste gekozen, de saus maken. Beetje groente snijden, maar ook dat ging niet zoals ik hoopte. Goed bedoelt kwam de kok mij tips geven en het voor doen. Dus er bleef nog maar 1 paprika over die ik zelf mocht snijden……
Als je even moest wachten ging iedereen even bij elkaar kijken. Iedereen die bij mij kwam kijken, stond te dicht in mijn persoonlijke ruimte. Die gegroeid was tot ruim 3 meter om mij heen. Elke keer als iemand bij mij kwam, kromp ik in elkaar. Ik vond er niets meer aan en wou heel graag weg. Ik hoefde het eten ook niet meer.
Nadat het eten klaar was, mocht ieder groepje mee helpen de borden opmaken en uitserveren. Van het voorgerecht heb ik 2 happen gehad, om te proeven, de rest heb ik weggegeven (zalm word ik ziek van en avocado vind ik om te kotsen). Bij het hoofdgerecht kreeg ik geen hap door mijn keel, ik heb het in een doggybag mee genomen.
Tussen het wachten op het volgende gerecht, merkte ik dat ik heel onrustig werd. Ik wou gewoon zo graag weg, ik zat er zo buiten mijn comfortzone. Ik zat te wiebelen met mijn voeten en was heel beweeglijk op de stoel, die echt verschrikkelijk zat. Het was een houten stoeltje met een wip leuning die prikte in mijn rug. Ik had maar mijn schort op de stoel gelegd om het wat zachter te maken.
De ruimte stond vol met planten. Voordat ik het doorhad stond ik bij de planten de dode stukjes er uit te trekken. Gelukkig waren het heel erg veel planten met veel blaadjes. Het bracht mij een soort rust. Niet dat het nog te redden viel bij mij die dag. Ook het toetje wat heerlijk was, kreeg ik niet naar binnen en heb ik meegenomen. (Volgende dag lekker opgegeten hoor!)
Ik voelde me zo schuldig en kut, dat ik mij zo gedragen heb. Ik voel mij ondankbaar en onfatsoenlijk, het idee was zo leuk. Normaal zou ik het ook heel leuk vinden.
Thuis barstte ik in tranen uit en probeerde ik het uit te leggen aan mijn moeder. Ze had het al aan mij gezien tijdens het koken. Wat doe je er aan? Het is niet zo dat ik het onderwerp even zo op tafel gooi, dan nog zou het niets geholpen hebben denk ik. Ik kon ook niet weg lopen gezien we in een andere stad waren.
De volgende dagen voelde ik mij nog steeds verschrikkelijk en dan ga je van alles bij je zelf zien. Ik voelde me weer zo lelijk. Had wat pukkels die erg aanwezig waren. En mijn haar was het verschrikkelijkste van allemaal. In de zomer is mijn haar volledig kleurloos wit, maar in de winter komt er geen zon bij en wordt de onderste laag een doffe nietszeggende kleur donker blond/bruin.
Ik en mijn impulsiviteit stond op het punt om mij ziek te melden op het werk en naar de drogist te rennen voor een pak ontkleuring haarmiddel. Uit ervaring weet ik alleen dat als ik het zelf doe het er niet uit ziet. De helft vergeten, de andere helft wordt oranje. Plus mijn haar is zo dun, dat het vroeger een keer groen uit sloeg.
Alleen naar de kapper gaan en mijn haar daar laten kleuren, ben ik niet waard. Ik heb dat toch niet verdient naar zondag? Plus op foto’s ziet het er bij anderen altijd mooi uit. Ik weet zeker dat als ik mijn haar professioneel laat kleuren, het er uit ziet als ‘versiering op een volle vuilniszak plakken’. Beetje geval ‘doet haar best, maar beter van niet’.
Daar kwam nog bij dat mijn kapper pas ergens in januari 2022 plek heeft. Ik barstte nog net niet in janken uit aan de telefoon. Ik zat er echt even doorheen met mijzelf. Gelukkig kwam mijn zus met een tip. Zij is altijd heel tevreden met haar kapster, misschien dat die wel snel plek had. En ja dat had ze. Dus vrijdag ga ik voor het eerst in mijn leven mijn haar professioneel laten kleuren. Dan ga ik voor de tweede keer in mijn leven, geld aan mij zelf uit geven, aan mijn eigen geluk/welzijn.
Ik vind het heel spannend en hoop zo dat het er mooi uitziet en ik geen spijt krijg.
