Je kent het wel, twee stappen naar voren, één stap terug.
Afgelopen jaar is er veel gebeurt met betrekking tot mijn eetstoornis.
Ik heb grote en kleine stappen vooruit gemaakt, helaas ook een sprintje weer terug.
Een ‘korte’ recap; (oke, hij is echt veel te lang..)
Begin Februari heb ik mijn ‘’geheim’’ verteld aan mij ouders en mijn vrienden.
In maart kreeg ik de diagnose boulimia via de GGZ.
Op hetzelfde moment kwam corona. In het begin heb ik heel veel steun gehad van mijn vrienden en ben ik ook dichter naar ze toe gegroeid. In juni studeerde ik af aan mijn opleiding, communicatie multimedia design. Mijn afstudeerproject ging over, de onzichtbaarheid van boulimia en het zichtbaarder maken ervan. Zo is de blog ontstaan!
Vrij snel nadat ik ben afgestudeerd vond ik werk. Het was niet waar ik voor gestudeerd had, maar ze wouden mij hebben. Het was 40 uur per week werken, in ploegendienst. De eerste twee maanden verliepen prima. Het mooie weer hielp vast ook mee. Na 1,5 maand merkte ik al dat, mijn werk broek ruimer zat.
In september ben ik tijdelijk terug verhuisd naar mijn ouders. Hierdoor werd mijn reistijd per dag een uur extra. Ook leverde ik een stukje vrijheid in. Vanaf hier ging ik stapjes terug nemen. Ik had het zelf alleen niet door, maar ik zie nu wel.
In de maand oktober ging ik vooral mentaal achteruit. Ik was alleen maar aan het werken, autorijden, beetje eten en slapen. Over mijn gewicht was ik alleen nog nooit zo blij! Ik zat eindelijk na 6 jaar, onder dat punt. Dat punt waar onder ik nooit kon komen. Als ik in de spiegel keek, begon ik eindelijk blij te zijn met het spiegelbeeld. Dit kwam eindelijk in de buurt, waar van ik wil hoe ik er uit zie. Sinds ik weer bij mijn ouders woonde, was het binge en braken, erg vermindert. Ik denk dat het nog maar één keer per week was. Ik had er simpelweg echt geen tijd voor overdag.
Eind november kreeg ik groen licht voor een eigen appartementje in Leeuwarden. Helemaal blij natuurlijk. Helaas moest er veel aan gebeuren en geregeld worden. Gezien ik doordeweeks niet eens tijd had voor mijzelf, moest ik het toch voor elkaar krijgen om de verbouwing/verhuizing er tussen te krijgen.
Vanaf hier ging ik met flinke stappen achteruit, ik zal het alleen nog niet. MIjn humeur en mentale gesteldheid, ging met de dag harder achteruit. Dit reflecteert ook terug op het werk. Zo leuk vond ik het daar al niet. Ik kreeg steeds minder zin in dingen en zo ook eten. Vreemd, normaal is eten/binge een verwerkings manier is voor mij bij negatieve gevoelens. Volgens mij heeft iemand het sluimer knopje er van ingedrukt? Eten boeide me niet meer, gewoon geen zin meer in. Dan maar niet, dat scheelt weer drukke gedachten.
De laatste 1,5 week op het werk, waren het ergste. Ik werd snel emotioneel om elk wissewasje. Ik begon ook aan mijn behandeling bij de GGZ. Top! Ja, dus niet. Dat hielp ook niet mee. Ik was nog steeds tevreden met het spiegelbeeld wat ik zag en kon het ook niet laten om bij elke kans even te kijken. Het viel mij toen pas op, hoe doff mijn ogen waren. Waar was mijn spark?
Ik kon deze manier van leven en werken niet meer aan. Dit was niet leuk meer. Het leven was al k*t door corona. Ik heb begin december per direct ontslag genomen.
Die eerste week van vrijheid, was zo fijn. Het duurde wel één week voordat ik die spanning kwijt was. Dit was weer een stapje vooruit, in de goede richting!
Het was alleen van korte duur. Vanaf hier rende ik eigenlijk achteruit. Vooruit bestond even niet meer. Ik had geen daginvulling. Ik kon doen wat ik wou en slapen wanneer ik wou. Mijn leef ritme lag behoorlijk op zijn kop. Ik was veel in beweging. Thuis worden in mijn huisje en weer in Leeuwarden.
Eten boeide mij nog steeds niet.
En zo, zonder dat ik het door had, schoot ik mijn levens/eetstoornis gewichtsdoel voorbij op de weegschaal. Ik schrok er van. Ik wou het eerst ook niet geloven. Hoe vaak ik wel niet boos op mezelf ben geweest als ik weer aan het vreten was.
‘Stom vet varken dat je bent, je zult nooit dat gewicht op de weegschaal zien, nooit! Zwakkeling met je boulimia!’’
Van binnen sprong ik van geluk! Het voelde zo onwerkelijk. Dit was een moment waarvan ik vanaf mijn 16de al droom. En nadat het binge begon, wist dat het mij nooit zou lukken. Ik ben weer als een gek gaan bereken, meten, checken en nog een keer checken. In de avond op de weegschaal… ‘hu! Nog steeds lager dan dat ik normaal altijd was in de ochtend. Zou het dan toch?’
Heb nieuw ondergoed moeten kopen, nieuwe riem en zelf een broek. De broek kon nog een maat kleiner, alleen vond ik dat een beetje eng. Stel dit is tijdelijk, dan zit ik met die broek.
Eindelijk was ik weer blij! Ik was in de wolken! Het was me gewoon gelukt! Alleen kon ik het met niemand delen. Ik weet ook wel dat het niet goed is…..
Ineens kwam er licht aan het einde van de tunnel. Ik mocht op gesprek voor een baan in de grafische sector. Als ik die baan zou krijgen dan had ik weer een reden om beter te worden. Ik ben dan weer van toegevoegde waarde in de maatschappij. En er is een reden om voor uit bed te gaan.
Helaas ben ik het niet geworden. Die hakte er wel weer in. Waarom zou ik nu nog mijn best gaan doen om beter te worden. Er is toch niets in het leven door corona.
Letterlijk, alles is ook dicht…..
In die week heb ik ook weer sinds tijden gebinged. De craving was er weer in eens. Mijn lichaam schreeuwde om eten al veel te lang. Alleen hoorde ik het eerst niet.
Sta je dan in eens in de supermarkt, wat onwennig en paniekerig. Al die emoties en gevoelens, zoals begin dit jaar waren er weer. Waar zijn ze heen geweest?!
Die onrust, angst en dat vreemde jeukerige gevoel. Ik heb het eigenlijk niet gemist.
Ik heb zelf nooit het gevoel gehad dat ik echt aan het vechten was met mijn eetstoornis. Alleen nu ik voor mijn gevoel, aan de andere kant sta, ben ik echt in gevecht met de oude eetstoornis ik.
''Rot op! Ik wil jou niet meer, jij hebt mij totaal niet geholpen! Ik heb nu een ander en die krijgt het wel voor elkaar''
Het probleem is dat ik in die 12 jaar tijd, al zover ben gekomen met de ‘oude kant’. Dan bedoel ik ook, op weg naar herstel. Deze kant is groter, sterker, ouder en heeft veel kennis. Waar ik nu ben, is het elke dag een spannend avontuur, met nieuwe ontdekkingen. Nieuwe dingen die eindelijk lijden naar de pot met goud, mijn doel.
Het screeningsgesprek van Human Concern van vanmiddag, kan ook echt niet later komen.
Comentarios