Sta je dan, voor het schap te kijken. Op zoek naar mijn dunne vierkante maiswafels, maar dan blijkt het hele vak verdwenen te zijn. Met het er op lijkende product in mijn handen loop ik naar een medewerker. Samen hebben we voor het schap gestaan, terwijl ik krampachtig de dikke ronde maiswafels aan het kapot knijpen ben. Zoekt hij in het systeem.
Ondertussen gaat er van alles door mij heen. Ik kan het alleen maar omschrijven als een mega bijen korf die steeds bozer en bozer word. Wat moet ik anders eten!? Ik, ik… dit is het enige wat ik echt eet. Ik geniet er van, het vult en is niet ongezond. Nu kan ik het straks niet meer eten. Nee nee nee!! Ik bepaal zelf wel wanneer ik stop met dat eten, niet een ander!
‘Het lijkt er op dat het product niet leverbaar is op het moment. Het komt wel weer terug, maar we weten niet wanneer’
Ik sloeg op slot, er knapte iets in mij. Ik heb het hele pak maiswafels kapot geknepen en aan de medewerker gegeven. Bijtend op mijn lip om mijn tranen in te houden ben ik de winkel uit gestormd. Onderweg naar de kassa heb ik nog een toren van WC papier om geschopt. Ik was gewoon boos, gefrustreerd, in paniek. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had geen controle over hoe ik reageerde, het ging allemaal zo snel. Nou weet ik wel dat een uitbarsting van emoties een ding van ADHD is en laat ik nou net die ochtend niet medicatie hebben genomen, door andere omstandigheden.
Ergens in mijn hoofd begon het zaadje te groeien van ‘binge en braak’. Ik ben naar een andere supermarkt gereden. Heb vervolgens daar nog voor het verse brood en .. schap een gevecht gehouden in mijn hoofd. Uiteindelijk de strijd verloren. Alleen was het al weer een goede tijd geleden dat ik voor het laatst z’n binge heb gehad. Dus ik wist even niet zo goed meer, wat ik kon halen. Het is voor mij een emotie regulering. Mijn manier om mijn woede/frustratie te verwerken. Ik voelde mij de rest van de dag ook vrij leeg, letterlijk en figuurlijk. Dan is het ook nog mentaal en fysiek vermoeiend. Nu probeer ik zuinig aan te doen met mijn maiswafels. Ben al druk opzoek naar een alternatief, alleen door de werktijden van afgelopen week, geen tijd gehad om naar z’n winkel toe te gaan die ze zou verkopen.
Verder heb ik mij de afgelopen week, erg dik gevoeld. Dit zou komen omdat ik zo verkouden was, dat mijn holtes verstopt zaten. Waardoor je zo wie zo wat dikker in het gezicht bent. Maar ik blijf het nu nog steeds zien. Nu denk ik dat het komt omdat ik elke week een goed avondmaal heb gegeten. Ik heb namelijk een nieuwe buurman gekregen, die een goede vriend van mij is. Dus afgelopen week veel samen gegeten. Heel even ging de weegschaal omhoog, maar nu was hij weer normaal. Dat maakt het alleen wel frustrerend, omdat ik niet weet wat nou het echte gewicht is.
Elke keer als ik ook maar iets van een weerspiegeling zie van mijn hoofd, zoals mobiel, laptop, raam, spiegel. Dan kan ik wel janken en wil ik het kapot slaan. Voel me zo ontzettend lelijk met dat bolle hoofd nu. Voel me vies, smerig vol gevreten varken. Wat dan weer heel veel emoties oproept. De eetstoornis is boos op mij, omdat ik meer aan het eten ben. Die is boos en geeft het mij op de Schult en straft mij. Althans die gebruikt alles wat ‘verkeerd’ gaat als een straf op mij. Dan zit ik vervolgens ook vol met verdriet. Verdriet omdat het mij pijn doet dat ik zo over mezelf denk en na mij zelf kijk.
Ik baal er dan ook van, dat dat niet iets is waar aan gewerkt wordt bij HC op het moment. Er wordt nu alleen maar gehamerd op dat ik 3x per dag moet eten. Vervolgens geven ze aan, dat ze twijfelen aan mijn motivatie. Vind je het gek, ik haat mezelf als ik dik word, dus natuurlijk wil ik dat niet. Als er nou ook gewerkt kan worden aan mijn zelfbeeld, dan zal ik het ook makkelijker vinden om vaker en meer te eten. Dit heb ik wel proberen aan te geven afgelopen week, maar ik vraag het mij af of ze echt begrepen wat ik bedoelde.
Volgende week ook nog 4 dagen werken en dan ben ik daar klaar, laatste werkdag. Ik stap over naar Bron Contactonderzoek. Ik hoop dat het mentaal zal helpen. Ik hoef niet meer op hete kolen te zitten en aan te staan, te wachten totdat iemand belt. Dan ben ik degene die belt en niemand kan mij bellen. Ook ga ik omhoog in loon en de werktijden zijn beter, dus geen avonddiensten meer. Ik hoop dan ook dat het hierdoor ook wat beter zal gaan. Niet meer de druk/stress van het werk, waar ik geïrriteerd van raak of ik pas na 8 uur avondeten kan koken.
Ondertussen ben ik wel steeds meer open naar vrienden toe over wat er in mijn hoofd omgaat. Merk wel dat ik er veel begrip voor krijg en dat het ook helpt. Zo staat die vriend/nieuwe buurman geregeld met een banaan op de stoep voor mij!
