Ik weet het, ik heb de blog van vorige week gemist. Daarom heb ik extra mijn best gedaan op deze! Hij is dan ook iets langer dan normaal, maar zeker de moeite waard om te lezen!
Afgelopen weken, kwam namelijk de oude eetstoornis gevoelens en triggers weer terug. Ik heb het zeker niet gemist. Ik werd echt gek van mijzelf. Waarom doe ik dit nou weer!? Waarom moet ik dit doen van mijzelf? Ik denk dat de het de onderliggende spanning wat was voor de intakegesprekken van HC.
Er was zelfs een moment dat ik met tranen over mijn wangen terug liep van de supermarkt met een tas vol met sh*t. Waarom? Ik moest wel een kleine boodschap doen, maar de binge actie was geheel spontaan.
Ik was even in de stad en mocht van mezelf een lekkere middag snack halen. Alleen werd mijn planning abrupt om gegooid. Samen met de spanning van de intake, werd ik ge triggerde. Dus alles wat ik lekker vind en normaal niet mag, werd in mijn mandje gesmeten. Wel doordacht natuurlijk, het ene product kan soms niet zonder het andere en als je dan toch bezig bent…. Dan maar ‘full out’.
De frustratie bouwde zich ondertussen verder op. Mensen staan namelijk, in eens overal in de weg, of zitten mij aan te kijken. Misschien komt dat ook wel, omdat ik met een gigantische frons op mijn voorhoofd door de supermarkt storm.
Bij het afrekenen, had ik niet rekening gehouden met de grote van mijn tas en de binge. Dus het paste net niet. De zak chips kraakte als een gek, terwijl ik hem in mijn tas probeerde te proppen. Zo wie zo dat ik mij tijdens het lopen ga irriteren aan het gekraak van die zak, die er half uit steekt.
Dan maar een groter tasje kopen…. En ja hoor, ik kreeg een steekproef! Ik was al pistigg van het chipszak incident. Werd ook nog even, de halve inhoud uit mijn tas gehaald en gescand! Dat is juist de hele reden, dat ik voor zelfscan ga. Zo hoeft niemand te zien wat ik allemaal haal. Bang voor een oordeel of zo.
Eindelijk de winkel uit, kom ik een bekende tegen! Ik zei meteen ‘ben in een kut bui, laat me alsjeblieft even met rust’. Al snel had ik er spijt van. Weet diegene veel, waarom ik zo doe.
Wat ben ik toch een verschrikkelijk persoon, wat K** dat ik zo doe en dat het zo dan weer moet van mijn K** eetstoornis!! Arggggggggg!! Waarom moet ik altijd weer zo moeilijk doen? Vandaag was zo een goede dag en dan moet ik het op zo’n manier weer verpesten.
Afgelopen dinsdag en woensdag was het zo ver. Ik had 3 verschillende intakegesprekken bij HC. Het eerste gesprek, ging over het algemeen zijnde en dan voornamelijk over hoe de eetstoornis er bij mij uitziet en waar hij vandaan komt. Het was gek, om er weer zo over te praten, gelukkig ging het wel makkelijk.
Het voelde alleen wel heel vreemd om er te zitten. Het was iets waar ik eigenlijk al mijn gehele eetstoornis ‘na uitkijk’ ? En dan zit ik eindelijk daar! Ik zit er echt, op een heerlijke stoel met iemand te praten, die mij echt lijkt te begrijpen en naar mij als persoon te kijkt.
Zo gingen de andere twee gesprekken eigenlijk ook. Het gesprek met de arts was bijzonder. Het waren hele directe vragen, voornamelijk over lichaam en voeding. Het was gek om soms antwoord te geven. Maar wat ik ook zij, hoe gek het ook was. Er was totaal geen oordeel, helemaal niets!
Het laatste gesprek ging over mij als persoon en mijn omgeving. Ik kreeg echt het gevoel, dat er echt naar mij als persoon gekeken werd en niet de eetstoornis. Ik zou dan ook niet letterlijk aan mijn eetstoornis geholpen worden, maar aan het achterliggende probleem. Waar het vandaan kwam, hoe het ontstaan is. Ze hebben echt alles gevraagd, je kon het zo gek niet bedenken. Of ik zelf eigenlijk wel, ik wist er namelijk precies een antwoord op. Maar het waren geen standaard vragen die je bij de GGZ kreeg. Bij de GGZ keken ze echt naar de eetstoornis en niet naar de persoon erachter. Hun behandelplan, was een ‘one size, and you better fit in it’.
Aan het einde van het laatste gesprek kreeg ik al een kleine terugkoppeling. Daar raakten ze vlakken, die ik nog niet zo bekeken had. Maar mij wel echt raakte, omdat er een kern van waarheid in zat, die ik herkende.
Ik heb mij echt in mijn hele leven nog nooit zo begrepen en gehoord gevoeld. Ik kan het gevoel ook moeilijk omschrijven. Het is gek, alsof ze door mij heen konden kijken. Ik heb sommige momenten in mijn leven nooit gezien als een trigger van de eetstoornis, maar zij wel.
Als ik dan terugdenk aan dat meisje van toen, moet ik echt huilen. Ik werd van instantie naar instantie gestuurd. Niemand die acht zag wat er allemaal aan de achterkant aan de hand was. Mijn eetstoornis is tot voor kort 2x genegeerd bij de dokter en instanties . Dan denk je bij je zelf, misschien valt het ook wel mee? Als hun er niet over beginnen.
Ik heb nooit mijn pestverleden verwerkt, of behandeling voor mijn ADHD gehad. Ik werd met medicatie weggestuurd. Dit zijn dingen die mijn eetstoornis wel gevormd hebben. De manier hoe ze gekoppeld werden in de gesprekken bij HC, gaf mij echt het gevoel, dat er naar mij gekeken werd, geluisterd en begrip, geen oordeel.
Komende dinsdag middag krijg ik het telefoontje, of zij mij echt kunnen helpen en ik daar in behandeling mag. Tot vandaag kon ik het mij ook echt niet voorstellen, dat er een leven voor mij is zonder een eetstoornis. Maar na vandaag, zie ik het toch wel wat anders.
Voelt als of er een soort van last van mijn schouders is gevallen, het stukje onbegrip. Nog nooit in mijn leven ben ik zo goed begrepen met alles.