Ineens voel ik mij bekeken op straat. Waarom?
Ik had alles maandag alles zo gepland dat ik een rondje kon lopen door Leeuwarden en zo al mijn boodschapjes doen. Ik eindigen dan bij de supermarkt. Alleen had ik niet rekening gehouden met, hoe lang het lopen zou zijn. Dus tegen de tijd dat ik in de supermarkt stond, merkte ik dat ik best wel honger had, mijn maag was echt aan het rammelen.
Normaal zou ik het negeren. Ik moet sterk zijn, dit is goed voor je. Je hebt het namelijk niet verdient. Dat omdat ik ongetwijfeld afgelopen week al weer genoeg ‘fout’ eten gegeten heb. Plus ik ben toch zo thuis. Dan eet ik daar wel wat, zonde van het geld ook.
Of ik ga er vol voor en koop allemaal lekkers. Omdat mijn boulimia-oerbrein, honger associeert met, dat het zo snel mogelijk gestild moet worden. Dat los je dan natuurlijk niet op met alleen een appel. Dan wordt het eerder een luxe vers bolletje, maar als je dan toch al voor ‘fout’ eten gaat. Dan kan je net zo goed, er echt voor gaan. Enzo voor je het weet heb je je winkelmandje vol met troep, die uiteindelijk de honger niet goed zal stillen. Achteraf heb ik er dan ook spijt, weer ruim 10 euro verspilt aan iets wat ik niet nodig heb.
Als het mij lukt, dan word ik halverwege wakker uit de ‘rush’ en kan ik het gros van de producten weer terug leggen. Of moffel het wat in het dichtstbijzijnde schap. Ja, sorry soms ben ik zo'n persoon.
Alleen wou ik dit keer geen van beide. Ik moet leren zoeken naar die balans, die ik maar niet kan vinden.
Na drie extra rondjes in de supermarkt en een paar keer te lang stil staan en staren naar een schap, was ik er uit. Dat was ook alleen omdat de kip Borek, nog warm was. Anders zou ik het nog niet geweten hebben en waarschijnlijk op een lege maag nog een kwartier terug moeten lopen.
Alleen, de Borek wordt per 2 verpakt. Eigenlijk vind ik dat te veel, gezien de calorieën die er per stuk in zitten. Alleen ik had echt rammelende honger en behoorlijk veel bewogen die dag. Daarom mocht ik ze alle 2 op eten als ik dat wou.
Zodra ik buiten de supermarkt stond, opende ik gulzig de verpakking. Het water liep me in de mond. Ik genoot van de eerste hap. Al werd dat al snel lastig, gezien de 4 mensen die ik passeerde, mij met een vraagteken blik aangekeken.
Oké, ik kruimelige best wel, maar dat kwam door het knapperige bladerdeeg. Ik heb het wel voor een deel opgevangen, maar dat is toch geen reden om mij massaal zo aan te kijken? Is het echt nou zo raar dat iemand op straat even wat eet?
Normaal schaam ik mij er altijd al wat voor, als ik dan snoepjes heb gekocht tijdens de wekelijkse boodschap. Dan kan ik ook niet wachten om er eentje of twee op de terugweg op te eten. Als er dan mensen aan komen, wacht ik ook even met het pakken er van. Wat zullen ze wel niet van mij denken? ‘Wat een vreetzak, ze loopt zich hier gewoon vol te proppen op straat!’’. In mijn hoofd is alles altijd wat overdreven.
Voel me dan een veelvraat, onbeheersbaar omdat ik het nu op eet en niet in privé thuis.
Vind het al moeilijk genoeg om, toe te geven en echt iets te eten. En dan gaan mensen ook nog zo kijken, alsof het strafbaar is? Ik weet dat het in Japan een ongeschreven regel is, om niet lopend op straat je eten op te eten.
Uiteindelijk zal het allemaal wel weer in mijn hoofd afspreken en zie ik spoken die alleen in de eetstoornis wereld leven….
Comments