Nee ik heb niet in eens een vriendje en het weer uit gemaakt. Alleen voelt het zo wel.
Zoals sommige van jullie gezien hebben in mijn Instagram story, heb ik er voor gekozen om de behandeling bij HC tijdelijk te pauzeren.
Het was een hele moeilijke maar, weloverwogen beslissing. Ben er wel behoorlijk kapot van geweest. Ik had een week de tijd om de beslissing te maken. Ergens heel heel fijn, maar de timing was echt slecht. Die week begon ik net met de training week van mijn nieuwe werk.
Het was behoorlijk intensief en ingewikkeld, dus ik moest mijn hoofd er echt bij houden. Wat totaal niet lukte, omdat ik ook na moest denken over mijn keuze. Het ene moment was ik zeker van stoppen. Het andere moment, wou ik doorgaan.
Als ik ging stoppen, dan was de druk eraf, dat het moet lukken. De vraag die ik altijd te horen kreeg, of de lijdensdruk nu wel hoog genoeg is, dacht ik meteen, nee dat is die niet. Met als gevolg, ik momenten had/heb dat ik denk, dat het misschien toch ook wel mee valt mijn eetstoornis. Zo erg is hij dan blijkbaar niet. Misschien is er wel wat anders aan de hand > negatief zelfbeeld. En is er dus helemaal geen eetstoornis? Beter geef ik mijn plekje dan op aan iemand die het echt nodig heeft.
Maar dan echt een seconde er na, als ik bijvoorbeeld mijn schaduw zag door de zon of lantarenpaal. Ging het compleet weer de andere kant uit. Nee ik heb wel echt hulp nodig. Dit kan toch niet zo langer, ik loop rondjes om de supermarkt of zit op de stoep buiten bij de supermarkt. Omdat ik het echt even niet meer weet, wat ik moet eten of ik überhaupt moet eten? Heb het toch ook niet verdient, mislukking dat ik ben.
Gelukkig heb ik ouders die er altijd voor mij zijn en zo ook vrienden. Ik heb het er met meerdere vrienden over gehad. Allemaal waren ze het er wel mee eens dat een pauze toch beter was. Mijn hart zegt, dat ik het even moet los laten, maar mijn verstand schreeuwt door gaan. Luister ik naar mijn hoofd dan doet mijn hart pijn en luister ik naar mijn hard, dan krijg ik hoofdpijn :(
Ik heb geprobeerd dingen op te schrijven, maar kom altijd op hetzelfde uit wat ik altijd al zeg;
‘ Ik weet niet hoe ik de controle over dingen moet loslaten. Dit is hoe ik mijn leven vanaf jongs af aan heb gecreëerd, ik weet niet beter. Zonder controle ben ik voor mijn gevoel helemaal nergens. Nu doe ik tenminste nog mijn best om er wat van te maken. Mijn ADHD heeft hier ook een grote invloed op gehad. Voor wie er bekend mee is, als je ADHD hebt, dan heb je eigenlijk alles behalve controle over jezelf. Dat heeft er toe geleid dat ik vroeger te horen kreeg, dat ik dingen fout deed, beter mijn best moest doen, minder flapuit zijn. Ik wou ook dat mensen mij aardig vonden en met mij om wouden gaan, dus ik moest daar wat aan doen. Toen ik ook nog gepest werd om mijn uiterlijk, was het plaatje compleet. Mijn innerlijk was dus niet leuk en mijn uiterlijk ook niet. ‘
Daarom denk ik soms ook, dat het misschien wel geen eetstoornis is, maar dat het wat anders is. Zo kwam mijn moeder uit bij psychologen die specialisatie hebben in, negatief zelfbeeld. Dat ben ik verder gaan onderzoeken en eigenlijk fink ik alle vakjes aan…..
Zo kwam ik een aantal tegen in de buurt bij mij, waarvan bij één ik een heel goed gevoel kreeg. Dat maakte mijn beslissing om een pauze in te lassen een stuk beter. Ik kreeg wat meer rust in mijn hoofd, misschien is dit de oplossing.
Ik heb iemand gevonden in Groningen, die als specialisaties heeft; ADHD, eetstoornis, HSP (hoog sensitief) en negatief zelfbeeld. Wat ik bij HC erg miste was de kennis over ADHD, gezien mijn eetstoornis en de ADHD met elkaar samenwerken. Dit maakte dat ik mij zelf moeilijk kon verwoorden of dat ze mij niet altijd begrepen daar over. Ik ga mij eerst richten op het negatieve zelfbeeld, maar vind het heel fijn om te weten dat deze persoon (die toevallig ook Marjolijn heet) ook kennis heeft van ADHD en ook een eetstoornis (heeft ze zelf gehad).
Het was een vrij emotionele week en de dinsdag dat ik mijn besluit doorgaf ook. Het voelde echt alsof ik liefdesverdriet had. Ik nam afscheid van iets waarvan ik nog hield (bewijze van spreken) maar ik wist dat het toch beter was zo.
Begin November heb ik een intake gesprek staan. We gaan zien wat het mij gaat brengen en in April ga ik kijken of het nodig is om de behandeling bij HC voort te zetten. Ik weet niet hoe het er uit gaat zien, met de blogs. Misschien worden ze wat korter, of zal ik dingen delen die in het verleden zijn gebeurd met betrekking tot de eetstoornis.
Bedankt voor jullie support en lieve berichtjes <3
