Al jaren vraag ik mijzelf af, hoe het allemaal begon.
Toen het echt serieuzer begon te worden en ik er last van kreeg in mijn leven, ben ik er meer over na gaan denken. Eerst dacht ik dat ik het mijzelf had aan gedaan.
Ik wou namelijk een eetstoornis. Ja je leest het goed, ik wou het. Natuurlijk moet je dat niet willen, maar waarom wou ik het? Vanaf groep 6 werd ik gepest en waarom? Ik was anders dan anders. Later begin 3de klas was het omdat ik tijdens het lachen, veel tandvlees liet zien.
Ik heb nooit echt bij een vrienden groepje gehoord. Ik vond het moeilijk om contact te leggen en ik vermaakte mij prima alleen. Toen ik ouder werd en het pesten in de 3de klas begon, vroeg ik mij af waarom ik werd gepest? Waarom vind niemand mij leuk? Ik ben een vrolijke meid!
Rond dezelfde tijd begon mijn ADHD zich verder te ontwikkelen, ik was chaotisch met alles. Had geen controle over mijn gedachten en acties, met de vele nare gevolgen. Zoals ruzie met mijn ouders en vooral met mijzelf. Ik ben ook een piekeraar en dan met al die miljoenen gedachten in een paar seconden door mijn hoofd, is geen goede combinatie.
Ik had bedacht dat als ik wat dunner zou zijn, mensen mij wel leuk zouden vinden omdat ik dan knapper was. Misschien had ik dan wel vrienden. Ik begon met dansen op nummers en had een of andere magische zelf bedachte berekening hoeveel calorieën ik dan verbrand had. Verder wist ik er toen nog niet zoveel van af.
Ik liet wat meer snoepjes staan en nam een aardappel minder. Een week later zag ik verschil op de weegschaal.
Alleen door mijn ADHD vergat ik al vrij snel er aan te denken en veranderde mijn gewicht niet meer.
Rond mijn 18de ging in aan de pil, hierdoor kreeg ik veel hormonen, waardoor ik ook veel honger kreeg. Ik begon meer en meer te eten en zonder dat ik het doorhad, was ik in 3 maand tijd ruim 7 kilo aangekomen. Ik walgde van mezelf, hoe kon ik dit ooit zo laten gebeuren.
Ik bedacht van alles om maar weer af te vallen, maar niets werkte. Ik had in het verleden al wel op pro-ana websites gekeken en wist daarmee ook dat braken van eten een optie was. Alleen lukte dat nooit. Totdat ik een keer zoveel van een bepaald product at, ik echt heel erg misselijk werd. Het moest er uit, het ging er ook gewoon uit. Vanaf dat moment ging het heel makkelijk allemaal. Alleen viel ik niet echt af, het was meer een excuus, om veel te kunnen eten zonder dat ik er nog zwaarder van werd.
Het bingen en braken, ging zo rustig verder. In de loop van de jaren, zakte mijn gewicht wel meer en meer. Dit door dat ik meer ging sporten en meer verstand van voeding kreeg. Langzaam zakte ik er steeds verder en verder in, zonder dat ik echt door had hoe erg het eigenlijk was.
Zelfs toen ik begin dit jaar mijn dieptepunt had bereikt en ik het eindelijk durfde te vertellen. Ik dacht dat wat ik deed, nog niet erg genoeg was om het een eetstoornis te noemen. Hoe vaak ik ook op internet ging zoeken naar de symptomen, dat wat ik had, was niet erg genoeg.
Pas toen ik de officiële diagnose kreeg, dacht ik ‘ja zie je nou wel, ik ben niet gek’. Het voelde alleen wel vreemd en vond het nog moeilijker om te zeggen tegen mensen. De worden uit spreken deden pijn, omdat dat het nog echter maakte.
De opluchting kwam tijdens het gesprek bij de psycholoog. Ik dacht namelijk altijd dat ik het mijzelf had aan gedaan. Zonder dat ik het zelf doorhad, had ik haar verteld hoe ik aan de eetstoornis kwam. Zij kon de link leggen met de twee componenten die vaak leiden tot een eetstoornis; trauma/trigger en genetische aanleg. Mijn trauma/trigger was het pesten en mijn genetische aanleg, was mijn ADHD die rond dezelfde tijd in mijn leven kwam als het pesten.
Er viel echt een last van mijn schouders. Eigenlijk kon ik er niets aan doen…..