Zolang ik mij er al ergens bewust van was dat, wat ik deed niet goed was. Droomde en fantaseerde ik al over. Hoe het zou zijn om in behandeling te gaan, hoe zou mijn leven er dan uit hebben gezien als ik al jaren eerder er wat aan gedaan had? Voorheen vond ik het niet erg genoeg. Ik dacht altijd, dat wat ik heb is geen echte eetstoornis dus ze willen mij dan niet helpen.
Vorige week woensdag kreeg ik dan eindelijk het telefoontje dat ik aan de beurt was.
Alleen afgelopen week was het nog een een emotionele rollercoaster, dit komt door een aantal dingen; de verbouwing van mijn nieuwe appartement, gedoe met de behangers #oplichters. Er moeten veel beslissingen maken over kleuren en meubels, de meubels ophalen, dus 25 min in de auto, naar mijn nieuwe plekje heen en dan ook weer terug. Ondertussen wel ik nog 40 per week, heb zo’n 4 uur per dan aan vrije tijd over voor al dat bovenstaande.
Dit is al sinds 5 oktober ongeveer zo elke dag en dan ook nog op zaterdag.
Dan kwam er deze week ook nog de stress (of zo iets) bij van dat, ik aan de beurt ben bij de GGZ eetstoornissen
Op de dag zelf deed het mij nog niet zoveel, het was nog niet echt tot mij gedrongen. Dit kwam pas woensdag eind van de dag op het werk naar boven borrelen. Dit kwam mede door een verhuis ding, waar ik heel erg veel stress om heb (lees; opgelicht door behangers die nog steeds mijn voordeursleutel hebben).
Donderdag begon het al meer te kriebelen, vrijdag was echt de druppel.
Ik wist de exacte datums, dat maakte het ineens ook heel echt. Het moment is dan eindelijk daar. Ik zat er alleen mee dat, er een aantal momenten zijn waarbij ik kwartiertje eerder weg moet om er op tijd te zijn.
Dus ik moest het van mij zelf vertellen tegen mijn teamleider. Natuurlijk kon ik gewoon zeggen dat het een privé reden is dat ik een paar keer wat eerder weg moet, maar ik kan niet ‘liegen’? op die manier. Ik moet het dan gewoon echt zeggen, ik wil niet dat mensen gaan denken dat ik om een zinloze rede het vraag.
Ik had het al aan het begin van de shift gevraagd of ik even met hem wat kon bespreken. Als het rustig was kon dat wel, alleen het duurde maar en het duurde maar. Ondertussen bouwde de spanning zich meer en meer op.
Het was namelijk ruim 5 maand geleden dat ik het voor het laatst heb verteld aan iemand, dat ik een eetstoornis heb. Eind van zijn shift was er even tijd. Met een kloppend hard in mijn keel ging ik zitten. Bij het eerste geluid wat ik produceerde wat het woord ‘Nou of Ik’ moest voor stellen. Shoot ik al vol….
‘Pfff’ hij zal wel denken, Jezus wat is er nu weer dat ze moet huilen. (Uhh ja had ik dat niet gezegd, het overkwam mij eerder die week op het werk nog een keer > verhuisstress)
Hij reageerde net zoals een ander zou reageren, owja heb jij een eetstoornis? Hij stelde wel netjes vragen bijvoorbeeld, hoe lang dan al en hij vond het goed dat ik er wat aan ging doen en heel netjes dat ik mijn eerder weg reden wou uitleggen.
Alleen het zeggen van die zin en die worden, voelde weer zo vreemd en deden ook een beetje pijn. Realisatie pijn. In de tijd dat ik op de wachtlijst stond is mijn situatie veranderd, waardoor ik twijfels heb of het eigenlijk nog steeds wel Boulimia is wat ik heb. Hierdoor heeft de zin een andere lading voor mij gekregen en wil ik het ergens ook heel hard ontkennen.
Ik heb zelf stress over wat ik aan moet trekken! Hoezo!?
Normaal heb ik altijd een strakke broek aan zodat je mijn ‘dunne’ benen ziet en dan eigenlijk vaak een wat wijder ding aan de bovenkant. Daar heb ik alleen ook verschillende gradaties is. Alleen is het niet heel typisch om wijde kleding aan te hebben? Ergens ben ik ook trots op hoever ik nu ben en wil ik dat laten zien, alsof ik mezelf moet bewijzen tegenover haar ‘kijk eens hoe goed ik het doe’. Uhh in mijn ogen dan he ;)
In de blog van volgende week zal ik vertellen hoe het gegaan is