Een kenmerk van ADHD is dat je niet goed weet waar je grenzen zijn. Dat is vaak een teken dat je ze al overschreden bent. Dan komt er ook nog bij dat met een eetstoornis je eigenlijk niets anders doet dan, over je grenzen heen gaan.
Ik vind het zo'n vaag begrip ‘je eigen grenzen’. Het is een bepaald gevoel, wat je zou moeten voelen als je je grens bereikt hebt, een gevoel van ongemak? En waar kunnen deze grenzen allemaal in zitten? Of denk ik nu weer veel te theoretisch?
Ik denk namelijk dat ik een grens gevonden heb! Afgelopen zondag was ik zo klaar met alles, ik wou dat ik alles even op pauze kon zetten. Hoe leuk de afgelopen 3 maanden dan ook waren, ik trok het niet meer. Vanaf half augustus ben ik bijna elk weekend naar een feest/festival geweest, vaak ook nog 2 dagen achter elkaar. Dus veel reizen, prikkels, weinig slaap, maar ook veel plezier en gedanst. Doordeweeks was ik gewoon aan het werk, maar met het nieuwe werk heb ik wel meer uren. De dagen dat ik niet werkte of naar een feest ging, was er wel een andere reden waarvoor ik ‘vroeg’ op moest. Uitslapen/bijslapen zat er niet echt in.
In de vrije tijd die ik had heb ik er voor gekozen om te ‘ontspannen’ wat voor mij lopen is en Pokemons Go spelen. Hierdoor liep ik achter op mijn to do lijst, die elke dag groeide. Ik had geen tijd meer voor mij zelf en raakte het overzicht kwijt. Mijn huis werd een rommeltje, wasgoed stapelde op, of ik deed een wasjes en kwam er na de tijd achter dat ik nog meer zwarte was had, maar dat was dan weer te weinig voor een lading. Het aanrecht en wasbak stond altijd vol, of ik nou wel of niet had afgewassen. Vreemd, het was niet zo dat ik meer at dan anders. Ik ging juist slechter eten, wat ik at waren voornamelijk chocolade koekjes. Stom genoeg kocht ik wel ‘gezond’ eten, ik heb veel weg moeten gooien en daar baal ik ook echt van. Ik had meer pukkels dan anders en die gingen ook maar niet weg, waardoor ik mij ook nog eens verschrikkelijk lelijk voelde.
Ik had echt gewoon even een pauze voor mezelf nodig.
Ik denk dat dat een teken was, dat ik mijn sociale/persoonlijke grens bereikt had. Gelukkig heb ik het bij kunnen werken en een oplossing gevonden en ik weet dat ik er extra goed op moet gaan letten.
De maandag heb ik mij ziek gemeld om met mijn vader mee te gaan naar een beurs. Ik zou eerst de halve dag werken en dan ziek melden. Maar ik zag mijn kans om langer te slapen! Met als gevolg ik te laat was bij de afspraak met mijn vader. Maar ik merkte meteen al dat ik een stuk ontspannender was. Ik heb daarom besloten om ook maar eerlijk te zeggen waarom ik later was tegen mijn vader. Hij begreep het en dat voelde goed. Die dag heb ik dan ook enorm genoten en lekker uit eten geweest.
Het plan was om dinsdag weer te gaan werken, alleen versliep ik mij weer. Niet heel erg, maar had nog wel een bericht gestuurd. Blijkbaar stond ik voor de hele week al op ziek. Ik heb heerlijk verder geslapen en een paar dingen van mijn to do list kunnen doen. De woensdag had ik mijn wekker gewoon weer gezet om op tijd er uit te gaan voor werk. Alleen werd ik pas om half 1 wakker……
Ik heb mij erbij neergelegd en voelde mij ook niet schuldig. Ik had dit gewoon echt nodig. Mijn definitie van ‘ziek’ is, koorts, braken enz. Maar ergens valt dat van mij ook onder ziek zijn. De manier waarop het gegaan is, is misschien niet zo netjes, maar als ik vrij zou vragen op korte termijn werd het zo wie zo afgewezen. De woensdag voelde ik mij zo ontspannen en energiek, dat ik alles weer heb kunnen inhalen van mijn to do list.
Vandaag ben ik gewoon weer aan het werk gegaan en was op tijd wakker! Ik heb mijn rooster aangepast, waardoor ik op werkdagen eerder vrij ben en de missende 4 uur, heb ik mij zelf ingepland op mijn, normaal vrije dag. Die dag moet ik dan nog wel verlof op aanvragen.
De dinsdag had ik nog wel een afspraak op locatie staan bij PsyQ in Groningen, maar je raad het al. Ik werd net voor dat de afspraak zou beginnen, wakker. Gelukkig is zij heel flexibel en konden we de afspraak online doen. Ik heb mijn probleem en mijn gevonden grens verteld. Ze gaf aan dat iedereen het moeilijk vind om zich zelf voorop te zetten, om nee te zeggen tegen iemand. Als je altijd ja zegt, terwijl je eigenlijk niet wil, ga je al een grens over. Hoe vaker je nee zegt, hoe duidelijker de grens ook wordt voor jou en voor de ander.
Het voelt misschien als een hele omweg, mijn inleidende verhaal. Maar dat zijn jullie nu vast inmiddels van mij gewend ;). Ik doe het ook zodat je een duidelijker beeld krijgt en misschien een stukje herkenning ziet en baat hebt aan mijn oplossing/inzicht.
Ik hoop dat mijn nieuwe werkrooster, mij genoeg ruimte geeft. En ik weet nu dat ik vaker nee moet zeggen tegen afspraken en voor mezelf moet kiezen. Het er van bewust worden is al een grote stap.
Eerste grens is gevonden! Nog …….. te gaan!?
