Op het eerste gezicht zal je mij altijd blij zien. Ook als je vraagt hoe het met mij gaat, zal ik altijd doen of het goed gaat. Zodra ik alleen ben, ben ik boos. Boos op mezelf. Om de dingen die ik doe, de dingen die ik fout doe volgens mij zelf.
Ik hoor dan ook vaak, dat ik te streng ben voor mijzelf. Alleen denk ik ‘als ik niet streng voor mezelf ben, dan kom ik nergens’. Ik kan niet zomaar iets of niets doen. Ik sta al achter met mijn ADHD en Dyslexie.
Vanaf het moment dat ik internet begreep, ging ik al op zoek naar informatie over mijzelf. Ik ben een tweeling van sterrenbeeld, die zijn van nature nieuwsgierig. Omdat ik vroeger ook al door had, dat ik anders was, ben ik veel over bepaalde onderwerpen gaan zoeken. Zo heb ik nu behoorlijk veel zelfkennis en kan ik bijna alles herleiden waar het vandaan komt. Als in, waarom ik bepaalde dingen zo doe of denk ergens over. Alleen, waarom ik altijd denk dat ik alles fout doe en ben ik goed in het negeren van bepaalde emoties/gevoelens?
Ik kon het nooit helemaal verklaren. Eerst dacht ik altijd dat het door het pesten van vroeger kwam. Er was blijkbaar iets niet goed aan mij. Alleen was dit pas het 2de onderdeel. Het begin van al deze gedachten komt ergens anders vandaan.
De aanleiding dat ik weer naar informatie zocht over ADHD, kwam omdat ik vorige week opnieuw gediagnosticeerd ben met ADHD voor volwassenen. Ze wisten het voor 99% zeker. Dat kon ik ze zo ook wel vertellen ;)
Ik kwam op YouTube iemand tegen die haar verhaal vertelde over haar kindertijd met ADHD.
‘Mijn emoties waren een probleem, niet voor mij , maar voor de mensen om mij heen. Dus ik werd er goed is de juiste alleen te laten zien. Zodat ik geen probleem zou zijn en mensen mij leuk vinden’
Bron: How to ADHD, ADHD and Emotions: How Mindfulness Can Help
Toen ik dat hoorde viel het als een puzzel in elkaar. Ik kan mij mijn kindertijd van 4 tot 12 niet goed meer herinneren. Maar ik was wel het kind wat vaak terug werd geroepen. Ik stond op mijn stoeltje te wiebelen omdat ik zo graag wat wou vertellen. Mijn emoties waren wat heftiger en ik uitte ze dan ook graag.
‘Nee Laura, je moet stil blijven zitten’ ‘nee, deze week mag iemand anders zijn verhaal vertellen in de kring’ ‘dit gedrag is onacceptabel’ ‘weer een onvoldoende, volgende keer beter je best doen’ (dit zijn aannames en hoogst waarschijnlijk door leraren gezegd). Als een kind van 5 begrijp je het vaak moeilijker wat er aan de hand is. Ik had dan maar bedacht, dat wat ik allemaal deed niet goed was. Ik wou niet dat mensen boos op mij waren.
Zo zijn er vast wel meer situaties geweest. In groep 3 en 4 begin je met schrijven. Wat natuurlijk vol met fouten zat. Zo kwam het balen, waarom deed ik alles fout en werd ik op het matje geroepen en een ander niet? Ik besloot om mijn 'foute' emoties dan niet meer te laten zien. Ik heb ze uit kunnen schakelen. Of eigenlijk, zo lang genegerd dat, nu ik meer stil moet staan bij dingen, ik merk hoe slecht ik mijn eigen lijf eigenlijk aan voel. Ik heb totaal geen connectie met mijn lichaam.
Ik dacht dat ik altijd boos was, maar eigenlijk als je goed gaat kijken is het verdriet. Verdriet, dat ik niet ge tolereert werd als mijzelf. Ik deed veel dingen fout, qua emotie uitingen en communicatie vormen. Vroeger was dyslexie en ADHD nog vrij onbekend. Pas toen in groep 6 zat kreeg ik de diagnose dyslexie en toen ik 17 was ADHD.
Als kind zijnde heb ik voor mijzelf een oplossing bedacht. Alleen heeft niemand mij ooit er in gecorrigeerd en heeft het zich op later leeftijd door geëvalueerd toen ik gepest werd. Ik wordt er best wel verdrietig van, dat ik ruim 25 jaar lang, door dat allemaal, op deze manier denk. Ik geef het niemand verder ook op de schuld, dat konden ze toen ook niet weten. Gelukkig weet ik nu wel beter. Mede dankzij mijn opleiding, mag ik mij zelf expert in communicatie en growth & reflectie noemen. Alleen zit het zo in mijn systeem. Het is pas na de gedachte, dat ik denk ‘dit is niet zo als jij het opvat’.
Op internet kwam ik een emotie cirkel tegen. In het midden staan de basisemoties, van daar uit kan je kijken wat er achter die emotie kan zitten. Op deze manier hoop ik, beter te begrijpen wat er achter mijn boosheid zit. Of misschien is het wel een andere emotie.
Het geeft mij ergens rust nu ik dit weet. Het laatste puzzelstukje. Ik ben blij dat ik er ergens niet veel aan kon doen. Ik was bang dat het iets doms was, wat ik vroeg zelf bedacht had. Wat mij nu nog het meeste verdriet doet is, dat ik eigenlijk mezelf al die tijd heb voorgelogen. Ik zie mijn eetstoornis dan ook als een straf voor mij zelf.
Ik wil niet verdrietig zijn, ik vind het dan ook moeilijk om toe te geven. Verdriet is een foute…… NEE FOEI LAURA, emoties mogen er zijn en moeten geuit worden, anders worden ze juist alleen maar heftiger. Het wordt nog een lange weg, maar bewustwording is al de eerste stap.
Iemand enig idee hoeveel stappen er zijn?
