Als er iets is in het leven wat volgens mij niemand leuk vind om te doen, is het wel een keuze maken.
Vorige week bij mijn behandeling bij HC gaf Marjolein (mijn behandelaar) aan, dat het gesprek wat voor die vrijdag gepland staat, gaat over het verdere traject in mijn behandeling. Gaan we door met de behandeling of is het beter om te stoppen?
Aan het einde van de verdiepende fase, werd er al aangegeven dat er een twijfel zat of het nu wel het juiste moment voor mij was voor de behandeling. Er werd geen moment getwijfeld aan mijn motivatie, maar ze twijfelde wel aan of ik het op het moment wel echt genoeg wou, of ik de controle los kon laten, of de lijdensdruk nu wel hoog genoeg is?
Heel eerlijk, op de eerste vraag zeg ik meteen, nee. Op het moment is de lijdensdruk niet heel hoog, zoals het eerst was begin 2020 toen ik voor het eerst om hulp vroeg. Toen kon ik echt niet meer met mezelf leven. Ik werd helemaal gek van mezelf, van al mijn gedachten of eigenlijk mijn eetstoornis gedachten. Ik trok het gewoon niet langer, ik wilde niet meer langer zo op die manier leven.
Kort erna kwam corona in Nederland er veranderde er veel. Zoals bij velen, stond mijn leven op zijn kop. Ondertussen ging ik afstuderen. Meteen erna kreeg ik een baan, zoals jullie weten (als jullie mijn blog vanaf het begin volgen) ging het van daar behoorlijk bergafwaarts. Mijn eetstoornis ging een andere kant uit, een kant die mij eindelijk bracht naar mijn doel. Mijn doel die ik al 12 jaar heb.
Dat is de eerste reden, wat het zo moeilijk maakt om een keuze te maken. Ga ik door of stop ik? Ik heb eindelijk naar al die tijd, mijn doel gehaald en doel waarvan ik dacht dat het nooit zou lukken. Een doel die ik als straf in zette,
‘stom dik wijf, denk je echt dat je ooit zo slankt zult worden? Het zal je never nooit lukken, jij zwakkeling’.
Mijn hart roept ‘laat mij even genieten, ik heb eindelijk mijn doel behaald!’
Maar mijn hoofd, weet heel goed, dat het anders moet. Dat het niet goed is, dat ik zo niet verder kan leven.
Wie volg je, je hart of je hoofd?
Wat de keuze ook lastig maakt is dat, ik vanaf kinds af aan al opzoek ben naar controle. Controle krijgen over mezelf, mijn lichaam, gedachten, leven. Ik snapte niets van mijzelf, die stomme ADHD. Dat is alles behalve controle, het woord controle bestaat niet bij mensen met ADHD. Hoe moet ik zo iets los laten, als mijn hele leven draait om controle. Zonder dat kan ik niet leven, functioneren. Ja ik ben ook in behandeling voor mijn ADHD, maar het helpt niet daar bij.
Ik wil controle over hoe mensen over mijn denken, tegen mij aan kijken, wat mensen van mij vinden. Dit uit zich in, dat ik elke kans pak die ik krijg om naar mijzelf te kijken, te checken eigenlijk. Naast mijzelf wil ik alles om mij heen ook perfect hebben, de controle over houden. Ik wil alles graag mooi en netjes wil hebben voor mij zelf. Wil ALLES op orde, overzichtelijk, duidelijk.
Als alles om mij heen en ik zelf klopt in mijn hoofd, dan kan het niet daar aan liggen. Dan heb ik alles gedaan wat ik kon, dat mensen mij wel leuk vinden. Gelukkig heb ik nu vrienden die bevriend met mij zijn om wie ik echt ben, al merk ik dat ik alsnog heel bewust ben van alles. Het is een oude gedachte die verankerd zit in mijn hoofd. Ik heb een muur daarom heen gebouwd, niemand komt er aan. Het is een vorm van zelfbescherming die ik heb opgebouwd op het moment dat ik nog vol in ontwikkeling was. Hoe laat je zo iets los?
Mijn hart zegt, ‘laat het los, het is beter voor je’
Mijn hoofd zegt ‘houd het vast, zonder controle val je uit elkaar’
Wie volg je, je hart of je hoofd?
Ik zeg wel stoppen, maar ik mag een pauze nemen in de behandeling. Ik kan dan naar ongeveer 4 a 5 maand opnieuw een intake doen, om te kijken of ik er dan wel klaar voor ben. Wat ga ik alleen doen in die tussentijd? Ik wil niet weer achteruit gaan, ik heb zeker wel stappen gemaakt in de behandeling. Ik eet al beter en meer dan dat ik voor die tijd deed. Ergens ben ik bang, dat het in eens wel lukt, de controle los laten. Deze week is namelijk echt z’n ‘welles nietes’ geweest. Ik voel me weer zwaarder worden, maar wil het niet, het moet er weer af.
Ik weet het echt gewoon niet. Het ene moment denk ik ‘ja, ik moet doorgaan, ik heb echt hulp nodig. Mijn gedachten en acties zijn echt verstoord. Ik word er gestoord van' en dan kan ik ook zo in eens ‘nee, ik moet stoppen. Die druk dat ik moet loslaten is me echt te veel. Ik kan het eigenlijk niet los laten’.
De makkelijkste optie is gewoon door gaan. Alleen denk ik echt dat door de druk (fictieve, hoe ik het ervaar) die ik voel dat het moet lukken, juist er voor zorgt dat het niet lukt. Ik kan het alleen niet over mijn hart krijgen, om te stoppen. Letterlijk voelt het als een stek in mijn hart. Voor mijn gevoel laat ik alles vallen wat ik heb opgebouwd bij HC.
Echt, wie moet ik kiezen!?
