Deze vraag dwaalt al sinds het begin van de therapie door mijn hoofd.
Alleen heb ik er maar geen antwoord op.
Door afgelopen maanden en alles wat er gebeurt is, ben ik eigenlijk alles even kwijt. Heb geen overzicht over mijn leven meer. Ik weet niet meer wat ik moet doen, of wat ik wil doen.
Afgelopen woensdag was ik er klaar mee, op het werk. Het ging gewoon niet meer, gebrek aan communicatie van mijn teamleider zorgt voor irritaties onder mijn collega’s en mijzelf. In goed overleg heb ik ontslag aangevraagd, om 12 uur ben ik daar de deur uit gelopen en kom er nooit meer terug. Het werk was niets voor mij, dat wist ik van het begin af aan al.
Ik had alleen niet rekening gehouden met dat het een enorme trigger was voor mijn eetstoornis en mijn mentale gesteldheid. De rest van de dag ben ik mentaal nog nooit zo moe geweest. De donderdag voelde ik mij zo vreemd, ik miste iets. Ik voelde me leeg, maar op een goede manier. Het was pas toen ik echt even de tijd nam en luisterde naar mijn lichaam dat ik er achter kwam wat ik miste.
Blijkbaar heb ik zo lang onder spanning gestaan dat ik het zelf niet eens meer door had. Alleen toen ik besloot te stoppen met het werk, viel er echt een last van mijn schouders. Dat was ook het gevoel wat ik in eens miste. Ik was zo gewend aan de spanning in mijn lichaam, dat het vreemd voelde dat ik ineens zo ontspannen was.
Het was een moeilijke keuze om te maken, per direct te stoppen met het werk.
Mijn hoofd zij; niet doen, hoe wil je nu je nieuwe appartement betalen? Waarom geef je het op, slappeling? Nu stel je je ouders teleur dat je niet doorzet.
Maar mijn hart zij; dit is de beste keuze die je zult maken. Nu kies je een keer voor jezelf. Jij hebt dit nodig om weer beter te worden, mentaal en fysiek.
Als je voor z’n grote keuze staat in je leven is het erg moeilijk om te kiezen voor jezelf, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het wordt weer tijd dat ik mijn eigen leven weer op orde krijg en ga voor iets waar ik plezier en voldoening uit kan halen.
Ik wil weer elke dag kunnen lachen en gewoon blij zijn. Het werk haalde mij mentaal naar beneden, omdat er geen uitdaging in zat, ik kon niet levelen met mijn collega’s. Er was geen plezier meer in mijn leven. Omdat buiten het werk om er geen tijd was om zelf te leven.
Ik heb nu een maand de tijd totdat ik ander werk moet vinden. In de tussentijd wil ik echt mijn best doen om alles weer op de rit te krijgen.
Ik heb nu weer ruimte om na te denken over mijzelf; wie ben ik oke weer, wat vind ik leuk, wat maakt mij blij, waar haal ik voldoening uit.
Als ik antwoord heb op deze vragen en ze kan waar maken, weet ik weer wie ik ben zonder mijn eetstoornis.
Ik ga dan ook met de dokter bellen om te kijken of ik naar Human Concern doorverwezen kan worden. Ik heb iemand nodig die mijn begrijpt op een niveau wat ze zelf ook hebben meegemaakt. Ik wil ergens zijn waar ik mij op mijn gemak voel en niet beoordeeld wordt (zo voel ik het). Ik wil alles wel vertellen, maar het houd mij gewoon tegen. Alles voelt nog te zakelijk tijdens de therapie en als ik een zakelijk levens advies wil ga ik wel naar mijn vader….. (Luf you haity!)
Comments