3 juni 2020
Ineens voel ik mij super kut!
Zo vanuit het niets komen de eetstoornis gedachten omhoog. Ik zie overal dikke mensen en mensen die aan het eten zijn. Ik walg van ze. En waarom? Zeg het maar. Ik snap dat het klinkt als een belediging als je dit zo leest. Maar dit is hoe ik de wereld om mij heen soms ervaar. Gelukkig niet altijd.
Ik voel mij dik en wil niets meer eten, nooit meer eten. En dan het liefst heel hard, ver en lang rennen om maar slanker te worden! Als ik niet meer hoef te eten, hoef ik daar ook niet meer over na te denken en dat scheelt zoveel gedachten in mijn altijd drukke hoofd. Hoe fijn zou dat zijn? 200 gedachten per minuut in plaats van 400 (een normaal mens heeft er ongeveer 50 per minuut).
Als ik er goed over nadenk, denk ik misschien wel te weten waar deze gedachten ineens vandaan komen. Ik draag normaal altijd best wel wijde kleding aan de bovenkant, waardoor niemand mijn buik en zo ziet. Voor mijn gevoel doe ik dat niet met opzet: wijdere kleding dragen aan de bovenkant. Misschien ook wel. Ik weet dat ik best wel slanke benen heb van mijzelf. Dus als ik iets straks draag, dan zijn het broeken. Maar ik ben onzeker over mijn buik.
Vandaag heb ik een rokje aan dat wat strakker zit door de stof en het elastiek; hij drukt in mijn buik. En daardoor zie je hem nog meer ‘uitsteken’. Hierdoor raak ik geïrriteerd en daardoor zit en staat alles en iedereen mij in de weg. Als je mij dan tegenkomt, ben ik even geen leuk persoon. Mijn eetstoornis heeft namelijk altijd voorrang op het belang van een ander. Dit klinkt heel hard en ik ben mij er ook van bewust hoe fout dat is, maar het is gewoon zo.
O, en hebben jullie mijn interview al gelezen op Proud2bme? Ik begin nu wel langzaam een beetje trots op mijzelf te worden. Proud2bme is wel een organisatie waar ik wat tegenop kijk. Ze doen het super goed en hoe gaaf is het dat ik ben gezien door hen!? Je kan het interview hier lezen.
Comentarios