top of page
Zoeken

Old school, paniek om eten

Foto van schrijver: LauraLaura

20 aug 2020


Al vijf jaar eet ik, negen van de tien keer, elke dag een bakje met lactosevrije kwark.


Gek genoeg ben ik het na vijf jaar bijna elke dag te eten, nog steeds niet zat. Dit heeft een aantal redenen: de smaak van de kwark die ik koop, vind ik super lekker en ik vind kwark lekkerder omdat het zo dik is. De andere reden is dat het goed vult. Daarmee bedoel ik: er zitten veel eiwitten in. Hierdoor heb je minder snel honger en dat is iets wat ik altijd heb: honger. Het bijkomende voordeel is dat kwark laag in calorieën zit, dus ik kan er lekker veel van eten, zonder dat ik mij er druk om hoef te maken dat ik ervan aan kan komen. Natuurlijk heeft veel kwark eten ook zo zijn nadelen. Het is niet goed voor je nieren en er zitten nauwelijks voedingsstoffen in, maar…


I LOVE KWARK!


Ongeveer een jaar geleden, tijdens het maken van de kwarktaart voor mijn 27ste verjaardag, kwam ik op het gekke idee om de overgebleven bastognekoekkruimels van de taartbodem door mijn eigen bakje met kwart te gooien. Sindsdien ben ik er verslaafd aan. ELKE DAG KWARKTAART!!!


Nu kom ik bij het punt van mijn verhaal deze week:

Op mijn werk staat een hele grote koelkast in de kantine, waarin iedereen van het bedrijf zijn eten koud kan zetten. Elke keer als ik ochtenddienst heb, eet ik als lunch mijn bakje met kwark en bastognekoekjes. Ik heb er zelf een mooi bakje voor gekocht, waarin in het onderste gedeelte de kwark kan en bovenin, onder een luchtdichte deksel, de bastognekoekjes verkruimeld. Ik kan er elke dag nog zo van genieten en word echt blij van iedere hap. 


Ken je die reclame van Snickers? “You’re not yourself when you are hungry”? Zo is het ook ongeveer met mijn kwark. Als ik ineens door een reden geen kwark meer kan eten, raak ik in paniek. Het is mijn ‘safe food’: iets waar ik altijd op kan rekenen.


Toen kwam er een kleine corona-uitbraak in het dorp/de stad waar het bedrijf waar ik werk gevestigd is. Hierdoor werden alle afdelingen van het bedrijf weer van elkaar gescheiden, om zo een verdere uitbraak te voorkomen. Daarbij werd vermeld dat de kantine – waar de enige grote koelkast staat – gesloten is voor productiemedewerkers; ik dus!


Ik raakte in paniek. Als ik niet meer in de kantine mocht komen, kon ik ook niet bij de koelkast! Dan moest ik ineens wat anders gaan eten als lunch wat niet koud hoefde te blijven, maar wat? Brood heb ik allang afscheid van genomen; het vult niet (of ik moet er te veel van eten) en ik krijg er een broodbuikje van. Ik zou salades kunnen eten, maar die moeten eigenlijk ook koel bewaard blijven. Gezien de hittegolf die er was, werd het lastig om iets te bedenken wat ik anders zou kunnen eten.


Ik kon ook echt even niets bedenken, mijn hoofd ging op zwart. Ik moet mijn kwark eten en anders eet ik niets!. Gezien het werk wat ik doe, 8 uur per dag, 40 uur per week, was dat laatste niet echt een optie. Ik wil namelijk niet ergens op de grond eindigen halverwege mijn shift. Voor zover ik weet, weet niemand op mijn werk dat ik een eetstoornis heb. Ik vind het wel fijn zo, eigenlijk. Zolang het niet nodig is om te vertellen, zeg ik het niet. Het is niet zo dat ik het geheim hou voor ze. Ik bedoel, ik heb in de krant gestaan en die lezen ze daar ook. Ik wil alleen niet zielig gevonden worden, of dat mensen mij speciaal gaan behandelen als ze het weten. 


Het was zo druk in mijn hoofd. Ik wist even niet hoe ik het voor elkaar moest krijgen om mijn eten nog wel in de koelkast te mogen zetten, zonder het over de eetstoornis-boeg te gooien. Dat is echt het laatste wat ik wil. Ik was echt zo in paniek! Het is lang geleden dat ik op deze manier ‘paniek om eten’ heb gehad. Ik heb in de loop der jaren mijn omwegen gevonden om uiteindelijk mijn zin te krijgen met eten. Dit was voor het eerst sinds tijden dat ik een hindernis tegenkwam.


Ik moest mij tijdens het werken echt heel erg inhouden om niet in tranen uit te barsten. Mijn hoofd liep gewoon vol en vast, ik wist het even niet meer! Dat kut eten ook…


Gelukkig heeft de teamleider het goed met mij voor. Uiteindelijk, toen ik mijzelf bij elkaar had geraapt, ben ik naar de teamleider gestapt. Ik heb het op de hittegolf gegooid; dat het eten van mensen anders wegrent als ze het niet koel kunnen bewaren en dat het wel zo netjes is van de werkgever als er een mogelijkheid is om het eten koud te zetten tijdens de hittegolf.


Gelukkig werd het goedgekeurd. Je mocht alleen even naar de kantine voor de koelkast en frisdrankautomaat. Er viel echt een last van mijn schouders.


Alleen was ik er echt kapot van de rest van de dag. Altijd dat gedoe, de paniek en negatieve gedachten om dat rottige kut eten!




56 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


Post: Blog2_Post

Friesland

Subscribe Form

Thanks for submitting!

  • Instagram

©2020 door zichtbaarboulimia. Met trots gemaakt met Wix.com

bottom of page