Nog dagelijks denk ik, ‘het gaat prima, niets aan de hand. Mijn lichaam werkt nog prima, mentaal voel ik mij niet top, maar dat ligt ook voornamelijk door de covid-crisis waar we in leven’.
Zolang het tegen deel niet bewezen is, zie ik niet dat het niet goed gaat. Bij het schrijven van die zin alleen al, voel ik me naar.
Ik wil het ook niet toe geven. Ik heb het altijd gezien als een vorm van zwakte. Toen ik jong was, was het nog niet zo maatschappelijk geaccepteerd als je mentaal ergens last van had zoals nu. Ik ben blij dat mijn supervisor van mijn werk er zo begripvol voor is. Ik had het totaal niet verwacht. Omdat ik het zo gewend ben van vroeger, geef ik het niet graag toe als het mentaal niet goed gaat. Nu ik het steeds vaker aangeef bij mensen, zie ik dat iedereen er anders overdenkt dan eerst. Er kom steeds meer begrip van mensen en dat vind ik heel fijn. Ik durf en voel mij er ook veilig bij om, meer ruimte in te nemen. Al vind ik het begrip ‘ruimte nemen’ nog wat lastig, maar de eerste stappen zijn gezet.
Dus ja….
Het gaat niet zo goed met mij mentaal…. Oké lichamelijk ook niet.
Dat het lichamelijk toch niet goed gaat heb ik afgelopen zaterdag vernomen. Een situatie waarin mijn lichaam voorheen prima kon functioneren, ging het toen niet even goed. Ik schrok er wel van. In mijn hooft was er immers niets aan de hand met mijn lichaam. De zondag, voelde ik nog steeds dat mijn lichaam het behoorlijk zwaar had van de klap. Zelfs maandag had ik er nog last van. Dit zou anders nooit gebeurt zijn. Maar ja, ik heb dan ook de afgelopen twee maand, niet goed voor mijn lichaam gezorgd.
Ik was behoorlijk moe en merkte dat mijn lichaam niet veel energie had voor dingen. Bij opstaan en naar de keuken lopen, werd ik al licht in mijn hooft. Nu ook nog steeds. In eens begon ik dingen te zien, die er misschien al een tijdje waren. Ik heb wel vaker dat bij opstaan, dat ik wat licht in mijn hooft word, maar dat is wel erger geworden afgelopen maand. Ook heb ik ruzie met mijn haar, het knoopt als een gek. Met als gevolg ik er meer aan zit. De hoeveelheid haar wat ik soms op 1 dag tegen kom in mijn huis, schrik ik ook wel van. Misschien moet ik dit toch zien, als een reactie van mijn lichaam op mijn slechte zorg er voor.
Waarom zie ik die signalen nu pas?
Als mijn behandelaar zegt ‘als je weer volwaardig gaat eten, is de kans groot dat je aankomt. Zou je dat kunnen, tevreden zijn met een hoger gewicht?’
Dan raak ik in paniek. Mijn gedachten voor herstel, gaan achter slot en grendel, die zwaar bewaakt word. Het enige waar ik dan nog aan kan denken zijn, foto’s en momenten hoe ik er uit zag en hoe ik mijn voelde toen ik zwaarder was. Nee! Ik kan dat niet! Ik wil dat niet!
Door de situatie van afgelopen weekend, heb ik mij zelf er wat bij neer kunnen leggen. Misschien is het inderdaad wel wat beter voor mijn lichaam om wat aan te komen. Ik moet en ga echt beter mijn best doen, om meer en vaker te eten. Ik moet mij zelf gewoon een beetje dwingen om het te doen. Voorheen wist ik het wel, maar stond ik er nog niet echt voor open. Ik heb dan ook die zondag een goede vriend om hulp gevraagd. Ik weet ook niet meer zo goed, wat ik zou moeten eten als avondeten. We hebben de deal gemaakt, dat we elke maandag samen eten!
Ik ben deze week ook begonnen aan mijn cognitieve gedragstherapie bij ADHD centraal. Ik ben er achter dat als ADHD’er je serotonine level, standaard lager is dan bij een normaal iemand. Dat betekend, dat ik zo wie zo al meer ‘beloning prikkels’ nodig heb om mij beter te voelen > blij/tevreden voelen. Waarbij een normaal iemand de waarde standaard staat op 20 en het stijgt met 1 punt er bij, bij ‘beloning prikkels’. Staat mijn waarde standaard op 10 en gaat het met een halve punt omhoog. (Ik weet wat de echte waardes zijn, maar dit is puur om het visueler te maken). Je begrijpt dan ook wel, dat ik meer nodig heb en vaak ook wat ‘extremer’ #trillseaker
Het verklaard bij mij wel, waarom ik mij zo down voel nu. Door alles wat er gaande is, zijn er weinig ‘extreme’ prikkels te vinden of mogelijkheid om te doen, om mijn serotonine omhoog te krijgen. Hoe minder prikkels er zijn, hoe slechter ik mij voel over mij zelf. Daardoor heb ik ook niet zoveel zin of behoefte aan eten, of mijn best te doen om wat lekkers te maken voor mij zelf.
Al deze tijd heb ik wat, met oogkleppen op naar de toekomst gekeken. Ik was mij er wel bewust van, maar ja, ik ben koppig. Kom maar met de harde bewijzen dat het niet goed gaat. Gelukkig heb ik nu het licht wat gezien en sta ik mentaal meer open voor herstel/verandering. Ik moet gewoon wat strenger voor mij zelf zijn, alleen op een andere manier ;)
תגובות