Voor dat je denkt ‘WAT ZEGT ZE!?’’
Ik ga het uitleggen, het is helaas wel een gedachte/onderdeel van mijn eetstoornis. Ik probeer nooit iemand opzettelijk te beledigen in wat voor manier dan ook!
Ik kan mijn vreemde manier van denken en kijken naar dingen herleiden uit het, perfectionisme.
Perfectionisme komt veel voor bij mensen met een eetstoornis, dus je bent niet alleen, als jij je zelf hier in herkend.
Zoals sommige van jullie misschien gezien hadden in mijn story van afgelopen week. Ging het eerste kennismaking gesprek niet door. Dit kwam door privé omstandigheden van haar kant.
Dat betekende dat afgelopen dinsdag het eerste kennismakingsgesprek was, met mijn behandelaar. Alleen door regels van HC, werken de behandelaren om de week op locatie. Dus het was een video gesprek en daar keek ik wel wat tegen op, je mist dan toch dat persoonlijke en fysieke stukje om een klik te maken. Dat was iets wat ik bij de GGD erg miste.
Het intake gesprek bij de GGZ begon ook al via videobellen. Voor mijn gevoel ging het daardoor al verkeerd, het voelde ook niet echt aan of zo. Ik zat nog steeds thuis, niet in een andere omgeving. Al had ik wel een leuk intakegesprek met die vrouw. Alleen bij het plannen van de behandeling, kreeg ik te horen dat die vrouw er niet meer werkte. Helaas, ik kreeg dus iemand anders. Ruim een half jaar later, kon ik beginnen.
Het was voor mij wat onduidelijkheid over de locatie, blijkbaar waren er twee en natuurlijk stond ik bij de verkeerde. Stik zenuwachtig, zat ik daar maar te wachten bij de balie en even later behoorlijk geïrriteerd met het mondkapje op. Het duurde wel 20 min, voor dat de vrouw van de balie mij kon vertellen dat ik op de verkeerde locatie was. Gelukkig was de andere locatie niet veel verder weg. Alleen parkeren wat niet te doen. Er was wel een groot parkeerterrein, maar dat was alleen voor medewerkers. Bezoekers moeten aan de straat parkeren, waar voor je moet betalen en een stuk moet lopen naar locatie. Alles aan de straat was al bezet…… wat een gastvrijheid….
Ik heb een 4x4 terreinauto, dus heb mijn auto nogal asociaal op het stuk gras voor de ingang gedumpt.
Was behoorlijk pissig en veel te laat natuurlijk (oeps)
Dan kwam er ook nog bij dat die vrouw een gekke tick had met een geluid en ik meteen al geen klik had met haar. Ik voelde mij er totaal niet op mijn gemak en had niet het idee dat ik begrepen werd of echt geluisterd naar wat ik zij.
Door dit allemaal, was het voor mijn beleving al ‘verpest’ & ’verprutst’. Geen goed teken, als het meteen in het begin allemaal zo mis gaat. Dus, nu was ik weer bang, dat het nu weer zo zou gaan. En dat allemaal omdat de afspraak verzet en veranderd moest worden. Herkennen jullie dit gevoel?
Het begin moet gewoon perfect gaan, geen ‘krassen, hobbels, blokkades’ of wat dan ook. Dan is het meteen lelijk. Ik hou niet van lelijk.
Lelijk is niet goed, het is slecht, fout, het is anders. Daardoor word je als kind om gepest, of later anders naar je gekeken of behandelt. Als iets lelijk is op welke manier dan ook, dan geeft het te veel ‘onnodige’ drukte in mijn hoofd. Dus ik doe niet aan lelijk ;)
Ik probeer het in ieder geval. Helaas gaat het in het echt niet zo. Er wordt echt niet rekening met, dat ik niet wil, dat mijn mooie (nieuwe) kleding stinkt naar avondeten als ik bij andere ben. Of dat iemand anders iets laat vallen op mijn nieuwe vloer en er nu een deuk in zit door een ander. Of iemand mij goed bedoeld helpt en gaat schrijven op een stuk papier, waar ik bezig was, iets zo mooi en netjes mogelijk neer te zetten.
Ik maak mij er te snel te druk om. Nergens voor nodig, een ander doet dat namelijk ook niet. Die hebben blijkbaar nooit last van dat soort dingen.
Ik wil gewoon niet dat mijn dingen die ik met zorg heb uitgekozen omdat ik ze mooi vind en er blij van word. Verprutst ‘lelijk’ gemaakt worden, door een ander! Als ik het zelf doe, is het net zo erg eigenlijk. Maar dan kan ik tenminste mijzelf er nog voor straffen.
Als iets in ogen, fijn is om naar te kijken. Dan is het goed, ‘perfect’. Zelfs een to-do-list, ziet er bij mij, nog mooi uit. Elke taak die af is, streep ik zorgvuldig weg op mijn manier en het vak je er voor wordt, volledig ingekleurd.
Nou is dit weer heel materialistisch, maar het geldt ook voor momenten. Ik omring mij graag door dingen waar ik blij van word. Heb dan ook veel zorg voor alles wat ik heb. En probeer alles in een soort van ‘bubbel’ om mij heen zo perfect mogelijk te krijgen. Maar als het op wat voor manier dan ook is ‘beschadigt’ is het niet meer perfect en geeft het ruis in mijn hoofd.
Ik hoop dat het een beetje te begrijpen is, vind het zelf ook altijd lastig om het uit te leggen. Het geeft dan vaak ook, moeilijke situaties. Wat het cirkeltje weer rond maakt, want ook momenten moeten perfect gaan in mijn ogen.
Wat een gedoe zeg, wat doe ik mijzelf eigenlijk aan!?
