15 september 2020
Sinds ik het verteld heb aan vrienden is het braken minder geworden.
Sinds ik in de krant heb gestaan is het braken bijna gestopt.
Misschien zijn het ook wel de omstandigheden die er toen waren. Zo ging het al beter omdat ik er over kon praten bij mijn vrienden. Een maand nadat ik in de krant heb gestaan, heb ik werk gekregen. Hierbij ben ik 40 uur per week aan het werk en de reistijd is soms bijna een uur heen en een uur terug, dus heel veel vrije tijd heb ik niet meer. Ook woon ik alweer 1,5 maand tijdelijk bij mijn ouders in, dit maakt het bingen en braken ook een stuk moeilijker.
Maar het lijkt ook wel zo, dat het nu niet meer van mij is. Het is zolang ‘mijn ding’ geweest, waar niemand iets vanaf wist. Nu is het van een ander? Het betekent niet dat mijn eetstoornis nu weg is. Integendeel, het zoekt een andere weg. Aan de ene kant ben ik blij met die weg, maar ik weet ook dat het niet de juiste is.
Gek genoeg is de extreme behoefte naar binge en braken ook verdwenen. Echt een hele grote binge heb ik ruim 2 maand geleden nog gehad. Ik heb nu misschien nog maar 1x per week een kleintje, ook wel, subjectieve binge genoemd.
Ik ben nu alleen heel erg benieuwd hoe het zal gaan tijdens de behandeling. Die is nu gericht op echt boulimia, omdat het toen tijdens de intake (een half jaar geleden) ook echt zo het geval was. Ik vraag mij af hoe makkelijk de behandeling dan aangepast kan worden? Op deze manier kijk ik er wel wat tegen op. Voor mijn gevoel ga ik straks een behandeling in waar ik eigenlijk niet zoveel aan heb.
Ik zit er dan ook aan te twijfelen of ik verder moet kijken. Alleen dan moet ik weer naar de dokter en dingen gaan uitleggen, alleen voor mijn gevoel ben ik nu niet ernstig genoeg meer voor behandeling. Ik ben ook niet iemand die zich gaat aanstellen of gaat liegen om het wel voor elkaar te krijgen.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, wat vinden jullie?
Comentarios