8 juni 2020
Slik, ga ik dit echt doen?
Ik zeg altijd dat ik geen last van stress heb, maar wat is dit gevoel wat ik nu voel dan? Ik zie het meer als spanning. Deze week ga ik namelijk de posters ophangen door heel Friesland. Waar met koeienletters op staat: ‘boulimia is net zo erg als anorexia’ en ‘een onzichtbare eetstoornis is ook een eetstoornis’.
Dat betekent dus dat iets wat ik heb bedacht, heel veel mensen gaan zien! Ja, dat vind ik wel spannend. Ook omdat het de afronding van mijn afstudeerproject is en omdat het ook soort van over mij gaat. Dit zou voor het eerst in mijn leven zijn dat ik een eigen project ga afronden. Nog nooit heb ik een eigen idee volledig uitgewerkt, ik stop er altijd halverwege mee omdat mijn interesse is verschoven.
Net als met mijn doel, dun zijn, heb ik verder nog nooit een doel gehaald in mijn leven. Zou dit dan de eerste zijn, van vele die nog gaan volgen?
De spanning is er misschien ook wel omdat dit dan ook betekent dat ik klaar ben met school. Klaar met studeren. Ik vond het wel fijn om student te zijn; je hebt nog zoveel vrijheid en vakantie. Straks moet ik gaan werken, maar waar? Wat kan ik nou eigenlijk? Ik wist dat dit moment zou gaan komen. Ik bedoel, je kan niet voor altijd student zijn, maar nu is het moment toch echt daar.
Ergens ben ik ook bang dat mensen mij gaan herkennen in deze blog, maar waarom vind ik dat toch eng? Denk misschien omdat het zolang mijn geheim is geweest, maar ook omdat ik ergens nog steeds denk dat het wel meevalt. Dat ik mij aanstel en dat ik bang ben dat mensen gaan denken: ‘dit is helemaal geen eetstoornis, dit is gewoon aanstellen, je moet gewoon normaal gaan doen’. Wat is normaal? Voor mij is dit normaal, bedoel, leef al ruim 10 jaar op deze manier. Voor mij is het normaal.
