Sorry dat ik zolang afwezig ben geweest afgelopen maand. Ik had een leuke blog geschreven toen het zo stormde. Alleen was hij nog niet af en kreeg hem ook niet meer af. Het wou niet, had even nergens zin in. Alles gaat echt met zulke ups and downs de laatste paar maand, maar echt diepe dalen, gelukkig dan ook weer een hoge berg.
Over de week dat het stormde, dat was een diep dal een oude bekende.
Die wind en het geluid ervan, wat constant te horen was, werd door mijn ADHD brein constant opgepikt. Het vergde veel energie met als gevolg dat ik geïrriteerd was en vrij emotioneel over mijn leven op het moment.…
Sinds al ruim een jaar ben ik elke dag ruim een uur aan het lopen in de avond (Pokémons vangen!). Alleen door de storm en regen, ging het gewoon niet. Normaal loop ik wel als het wat regen, ik heb een koepelparaplu waardoor de wind er niet onder kan, alleen met die wind zal hij het ook niet overleven.
De hele week was wel te doen, overdag tijdens de lunch pauze kon ik nog wel even een stukje lopen. Donderdag ging het mis. Door de harde wind die vol langs mijn terras gaat, stond mijn schutting al wat scheef en dreigde mijn klimop die aan een bamboemat vast zit, los te raken. Ik was zo trots op mijzelf dat ik dat gecreëerd had.
Die donderdag ging het bijna mis. Ik wist niet meer wat ik nog kon doen, omdat de wind er vol tegenaan stond. Zo stond ik jankend en machteloos naar mijn klimop te schreeuwen en huilen. Werd boos op mijzelf ‘zie je nou wel, jij dacht dat je iets kon, maar je bakt er weer helemaal niets van! Prutser!’ .
Daarbij kwam ook dat ik zag dat ik wat zwaarder was geworden omdat ik niet meer zoveel had gelopen die week. Die zondag, vrat ik mijzelf op van binnen. Ik was verschrikkelijk onrustig van binnen.
Voelde dat ik wat was aangekomen en zag het ook wel aan mijn buik en gezicht. Echt verschrikkelijk en toen gebeurde er iets zondagavond op de bank. Ik was wat aan het eten, wat mijn avondeten moest voorstellen.
Baalde ervan dat ik zwaarder was geworden, gezien ik die zaterdag weer naar een feest zou gaan. In eens kwam de gedachte weer op ‘ik kan mijn eten ook weer uitbraken natuurlijk’
Ik schrok er van, deze gedachte is op deze manier al bijna 2 jaar niet voorbij gekomen op deze manier.
Ik raakte er alleen maar meer in paniek van. Nee moest andere manier om toch wat afgevallen. Maar door de storm kon ik niet naar buiten. Zo kwam er een andere oude gedachten naar boven. Ik kon op mijn plaats rennen, dat had ik ruim 2,5 jaar niet meer gedaan. Heel even dacht ik, ik doe mijn Fitbit weer even om. Heb het niet gedaan hoor. Maar heb wel even 20 min op mijn plaats gerend, terwijl ik zachtjes aan het huilen was.
Zo kut, het ging zo goed. Hoezo gebeurt dit weer? Natuurlijk heb ik in die 2 jaar er echt wel eens aan gedacht, maar deze keer meende ik het ook echt en was ik het ook echt van plan. Ik zag geen andere uitweg.
Nu gaat het sinds afgelopen week weer wat beter. Ik ben even bij mijn ouders geweest en kreeg wat leftover dingen mee van hun diner feestje. Het was dus een grote verpakking met kiemgroente, heerlijk!! Alleen was het zoveel, dat ik bang was dat het zou bederven voordat ik het op kon krijgen. Misschien kon ik er wat mee?
Het werd een salade en heb het recept zelf bedacht. Quinoa, veldsla, kiemgroente, edamame boontjes, vette en honing master dressing. Het was echt lekker en vond het ook best leuk om te maken. Had het zelf bedacht en gemaakt en het was lekker. Het gaf een heel fijn gevoel, die probeer te onthouden. De rest van de week heb ik ook sinds tijden elke dag avondeten gehad, 3x ervan was dan wel die salade. Ow ja en nog een keer als lunch.
De motivatie is ook omdat ik hoop dat, doordat ik gevarieerder probeer te eten en gezonder. Dat mijn huid beter wordt en mijn haar weer gaat groeien. Had gelezen dat dat een teken is van vitamine en mineralengebrek. Dus mijn boodschappenmandje was deze week 2x gevuld met allemaal groente en fruit. Ik werd er heel happy van. Hoop dat ik dit wat kan vast houden.
