Ten eerste: oeps! Sorry dat jullie nu pas de melding binnen krijgen dat er een nieuwe blog is. Ik had dit blijkbaar niet aanstaan, maar nu wel, als het goed is :D
11 april 2020
Soms is het gewoon zo druk in mijn hoofd, vaak omdat er een paniekmoment ontstaat. Of ik heb zin in lekkers, omdat ik het mijzelf zolang verboden heb.
Het is alsof er ruis op de radio is en de enige manier om het weg te krijgen, is de hele handeling. Ook het feit dat ik mezelf vol mag proppen met lekkers en dat het niets doet voor mijn gewicht, dat ik mij er dan even niet druk om hoef te maken, dat ik normaal zou aankomen van al dat eten.
Wat ik dan haal, meestal: meerdere ham/kaas-croissants, donuts, vla, chips, chocolade, koekjes, cake of muffins.
Ik voel het vaak wel aankomen. Dit is alsof ik weet dat het over een paar dagen gaat plaatsvinden, of eind van de middag nog. Dan ren ik zowat naar de supermarkt. Ik weet precies wat ik moet hebben en waar het ligt. Iedereen staat mij dan ook in de weg en kijkt mij aan voor mijn gevoel. Alsof ze het ruiken, of zo? Ik ga ook altijd naar de zelfscan; ik wil niet dat de caìssiere dingen gaat denken.
Onderweg naar huis moet ik mij echt inhouden om niet alvast te beginnen. Eenmaal thuis gooi ik alles van tafel en maak ik ruimte. Ik stal alles netjes uit en bereid het voor - een bakje voor de vla en zo. Dan zoek ik iets ‘’doms’’ om hersenloos naar te kijken en dan begint het.
In het begin proef ik de smaak en geniet ik ervan, maar na drie happen van elk, wordt het minder en minder. Ik eet dan ook heel snel achter elkaar.
Dan komt het moment dat het echt gewoon proppen is en ik niets meer proef. Dan is het ook niet meer lekker en merk ik dat ik vol raak en misselijk begin te worden. Maar dan moet ik door; het is er namelijk nog en het moet op!
Of ik doe het dan in twee ladingen en zoek er nog meer bij wat ik kan eten, als ik dan toch bezig ben. Dan doe ik het ook goed en eet ik alles wat ik normaal niet mag eten. Zoals een bord pasta met een soort van saus of gewoon kaal.
Als alles op is, krijg ik meteen weer spijt. Nu komt het vervelende, maar ook dwangmatige gedeelte: het moet er namelijk uit. Ik kan dit niet in mijn lichaam laten zitten. Het is vergif en maakt mij dikker en zwaarder, het móét eruit. Ik heb ‘A’ gezegd en nu moet ik ‘B’ zeggen.
Vaak is het dan nog maar half zeven of zo als alles achter de rug is. Alleen heb ik naar mijn idee geen echt avondeten verdiend, na alles wat er is gebeurd. Het probleem is alleen dat mijn maag leeg is en ik dus honger krijg. Alleen ben ik dan vaak bang dat, als ik weer ga eten, het een trigger zal zijn en ik weer niet kan stoppen.
Dit is wel een heftige binge cycle voor mij, deze heb ik gelukkig minder vaak. Er zijn wel kleinere, maar het komt op hetzelfde neer.
Commentaires